ขอสูตรยาดองด้วยครับ

พูดถึง " ยาดอง " คอวิสกี้รุ่นใหม่ที่ไม่ถูกโฉลกกับเหล้าขาวและสมุนไพรที่ผสมกันจนร้อนแรง
อาจจะพาลเข้าใจไปว่า คนโบราณหาเรื่องจิบเป็นระยะๆ โดยซ่อนอุบายเรื่องยาไว้ เอ้า…จะว่าอย่างนั้นก็ได้
แต่ก็ไม่ถูกนัก

แต่ที่จริง ยาหรือสมุนไพร ไม่จำเป็นต้องดองกับเหล้าเสมอไป วิธีการดองยานั้นมี 4 แบบ แต่ที่นิยมที่สุดคือ
การดองด้วยเหล้า เพราะฉะนั้น มาว่ากันถึงวิธีนี้ก่อนดีกว่า

ทำไมต้องใช้เหล้าดองยา ?

ถ้าว่ากันตามตำรา " หมอเมือง " หรือผู้มีภูมิรู้ด้านการแพทย์แผนไทย ก็อธิบายได้ว่า
เหล้าหรือแอลกอฮอล์เป็นสารที่สามารถสกัดตัวยาได้อย่างมีประสิทธิภาพ
หากวิเคราะห์ตามรสยาแล้วก็จะพบเหตุและผลว่า ยาดองเหล้าจัดเป็นยาที่มีรสร้อน หรือรสเผ็ดร้อน
ซึ่งตามตำราท่านว่า รสเผ็ดร้อนนั้นจะช่วยแก้ไขโรคและอาการที่เกิดจาก วาโยธาตุพิการ อันได้แก่ แก้ลม
แก้เมื่อย แก้ปวดหลัง แก้ท้องขึ้น แก้ปวดท้อง ท้องเฟ้อ (คนโบราณเรียก-ท้องพอง) แก้ลมในลำไส้-นอกลไส้
แก้จุกเสียด แน่นหน้าอก ฟอกเสมหะ ขับลม ริดสีดวงทวาร ช่วยย่อยอาหาร บำรุงธาตุ และอีกสารพัดโรค
เขียนแยกได้เป็นเล่มต่างหาก

โดยหลักการแล้ว ความร้อนจากแอลกอฮอล์จะช่วยทำให้หลอดเลือดขยายตัว ทำให้เลือดไหลเวียนดีขึ้น
สามารถไปเลี้ยงอวัยวะต่างๆ ได้มากขึ้น ของเสียในร่างกาย จะถูกกระแสเลือดพาไป หรือถูกขับออกได้สะดวกขึ้น
ออกซิเจนและสารจากตัวยา รวมทั้งอาหารที่มากับเส้นเลือดจะไปหล่อเลี้ยงร่างกายได้มากขึ้น และทั่วถึง
หัวใจเต้นเร็วขึ้น สูบฉีดโลหิตได้เร็ว ช่วยขับของเก่าทิ้ง และดึงใหม่เข้ามาแทน

ประการสำคัญ เหล้าหรือแอลกอฮอล์ ช่วยสกัดสารสำคัญในสมุนไพรออกมาได้
เพื่อเป็นยารักษาโรคตามสรรพคุณของยาที่ใช้ดอง ทำให้ไม่เปลืองสมุนไพรมาก เพราะใช้ยาปริมาณน้อย
แต่สกัดตัวยาออกมาได้มาก ไม่เหมือนการต้ม ที่ต้องใช้ยา จำนวนมากกว่า ทำให้ยาจืดเร็ว สู้ดองเหล้าไม่ได้
อีกทั้งยังสามารถเก็บไว้ได้นาน 1-2 ปี

ส่วนวิธีการดองยาแบบอื่นๆ ก็ได้แก่ การดองด้วยน้ำปัสสาวะ (ใช้น้ำปัสสาวะเด็ก หรือน้ำปัสสาวะวัวดำ
แต่นิยมอย่างหลังมากกว่า) วิธีที่สามคือ การดองด้วยน้ำส้มสายชู หรือน้ำมะกรูด และวิธีสุดท้าย
คือดองด้วยเกลือ

สามวิธีหลังนี้แทบจะไม่มีใครทำแล้ว โดยเฉพาะการดองด้วยปัสสาวะ ฟังแล้วน่ากลัวมากกว่าน่ากิน

ส่วนของพืชที่จะนำมาดองนั้นใช้ได้เกือบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นราก หัว เถา เปลือก ลำต้น ใบ ดอก
สามารถดองได้ทั้งสมุนไพรสดและสมุนไพรแห้ แต่โดยทั่วไปสมุนไพรสด ไม่นิยมดองกัน
เพราะสมุนไพรสดเหมาะใช้โดยตรงมากกว่า เช่น โรคผิวหนัง นิยมใช้สมุนไพรสดนำมาขยี้หรือตำให้แหลก
แล้วใช้เหล้าช่วยสกัดตัวยา จึงค่อยนำมาทาผิว และชิ้นส่วนของสมุนไพรที่ใช้ก็มักจะเป็นส่วนหัว ดอก ใบ
แต่ถ้าเป็นการดองเหล้า หมอเมืองมักนิยมใช้ส่วนของรากแก่ เปลือก เถา หรือแก่น

ในต่างประเทศ โดยเฉพาะประเทศในแถบตะวันตก สามารถพัฒนาภูมิปัญญา
ด้านการสกัดยาด้วยการดองเหล้าไปเป็นยาแผนปัจจุบันตำรับต่างๆ ที่ได้รับการยอมรับ เรื่องคุณภาพ
จนสามารถขยายตลาดใหญ่โตออกไปนอกประเทศ อย่างเช่น ประเทศจีน

อย่างที่ว่า ยาดองนั้นมีสรรพคุณหลักๆ คือ ช่วยบำรุงโลหิต แก้เมื่อย ช่วยเจริญอาหาร
แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการเพิ่มสมรรถภาพทางเพศแม้แต่สักนิด ชายใดที่ยังมีความเชื่อว่า
ยาดองเหล้าเพิ่มพลังทางเพศนั้น ยังนับเป็นบัวใต้น้ำอยู่ เพราะความจริงแล้ว สุรามีผลทำให้
สติไม่เต็มสตางค์ อาจจะสามารถปรุงอารมณ์ได้นิดหน่อย แต่ตอนเอาจริงแล้วมะเขือเผาอาจเรียกพี่…

ยาดองจะให้ผลดี ต้องกินเพียงมื้อละเป๊ก ถ้าดวดมื้อละโหล ต่อให้ดองด้วยบัวหิมะ
ก็ยังไม่แคล้วเป็นโรคตับแข็ง
ส่วนการหาสูตรนั้น ท่าน ค้นหาใน google หรือ yahoo ก็ได้ครับไม่ยากเย็น
เมื่อวานผมไปนั่งร้านยาดองมาคุยกับคนขาย เค้าไปเรียนมาแถว นวนคร (แต่ไม่บอกชื่อ) ค่าเรียน 2 หมื่นกว่าบาท แล้วเค้าได้ใบอนุญาตด้วย
ดังนั้น อาชีพนี้ถ้าจะให้ได้ประโยชน์ควรเรียนให้แตกฉาน ไม่ใช่ ร้านขายยาดองทั่วไปที่ มักจะ มั่ว ครับ ส่วนมาก ไม่มีใบประกาศ