-ขากลับพวกเราต้องขึ้นเครื่องจากเจดด้าไปลงที่รียาห์ด สำนักงานใหญ่อยู่ที่นั่น เราเตรียม
สัมภาระ กระเป๋าเสื้อผ้า ของใช้ มีกันไม่มากเพราะอยู่แค่๓เดือน มีเพื่อนที่ยังไม่กลับไปส่ง
ที่สนามบิน พวกเราชำนาญกันแล้วใครไม่ต้องทำอะไรให้ แค่ซื้อตั๋วแล้วรอขึ้นเครื่องได้เลย
สายการบินภายในประเทศ(Local Flight)ไม่เรื่องมาก จะมีบางเมืองที่ต้องมีหนังสือรับรองจากนายจ้าง
อนุญาตให้เดินทาง สำหรับเมืองหลวงจะไม่เข้มงวด แค่แสดงใบเวอร์คเปอร์มิท(อิกาม่า)เท่านั้นก็ซื้อตั๋วได้แล้ว
อีกอย่างที่ซาอุฯใช้เครื่องบินภายในประเทศเหมือนรถเมล์วิ่งต่าง
จังหวัด มีวันละหลายเที่ยวหลายเมือง แต่เราต้องเชคสัมภาระก่อนเครื่องออก๒ชั่วโมง ถ้าช้า
ก็อาจต้องรอเครื่องต่อไป เมื่อชั่งน้ำหนักกระเป๋าเสร็จ น้ำหนักให้คนละ๒๐กก. เกินนิดหน่อย
ก็ไม่เป็นอะไร ไม่เหมือนเมืองไทย อะไรก็เป็นเงินไปหมด พวกแขกจะหยวนๆแค่พวกเราทักทาย
ตามธรรมเนียม ถามทุกข์สุกนิดหน่อยเท่านั้นพวกเขาก็จะดีกับเรา จากนั้นก็รับที่นั่งBoard
ing pass แล้วไปนั่งรอเรียกขึ้นเครื่อง ที่นี่จะมีงวงสำหรับขึ้นเครื่องภายในประเทศ แต่ถ้า
เป็นระหว่างประเทศจะใช้รถสำหรับขนผู้โดยสาร ตัวรถสามารถยกขึ้นไปเทียบหน้าต่างเครื่อง
บินได้ บ้านเราไม่มีใช้
พอได้เวลาประกาศขึ้นเครื่อง พวกเราสะพายกระเป๋ากันคนละใบเดินไปตาม
สายพานขึ้นเครื่อง สายการบินซาอุดี้แอร์ไลน์ จะใช้เครื่องราคาแพง ขนาดเดียวกับบินระหว่างประเทศ
เพราะผู้โดยสารเยอะมากทุกเที่ยว กลิ่นน้ำหอมปรนเหงื่อของแขกตลบอบอวนไปทั้งเครื่อง ใครแพ้ง่ายก็ต้องหาผ้าปิดจมูก
แขกไม่ค่อยสนใจอาบน้ำ จะใช้น้ำหอมดีๆกลิ่นแรงๆโปะใส่ทั้งตัว แยกไม่ออกว่าเหม็นหรือหอมกันแน่
พวกเราไม่มีสิทธิ์โวยวาย ใครไม่ชอบก็ต้องทนเจอบ่อยๆก็ชินไปเอง ใช้เวลาบิน๑.๔๕นาที จากเจดด้า-รียาห์ด ๒เมืองนี้เป็นเมืองหลวงทั้งคู่
เจดด้าเป็นเมืองหลวงเก่า ถ้านั่งรถยนต์ใช้เวลาประมาณ๒วัน แต่หารถประจำทางยากมาก
ต้องจ้างเป็นพิเศษ อากาศที่เจดด้ากับรียาห์ดต่างกันมาก เจดด้าใกล้เคียงกับบ้านเราประมาณ
ร้อนไม่เกิน๓๕ซี ส่วนที่รียาห์ด หน้าร้อนขึ้นถึง๔๖ซี ได้ยินอย่างนี้ ไม่มีใครอยากอยู่ ถ้าให้เลือก
ขอไปอยู่ทางตอนเหนือหรือตอนใต้ (ปีแรกผมเคยอยู่ดาห์ราน ใกล้รียาห์ดเพียง๔๐๐กม.)ทาง
ตะวันออก ร้อนมาก ไม่ขอไปอีกเป็นอันขาด (เมืองที่เต็มไปด้วยน้ำมัน)
เราเดินทางถึงรียาห์ดด้วยความปลอดภัย มีเจ้าหน้าที่มารับที่สนามบินไปส่ง
ที่แคมป์เช่นเดียวกับตอนมา พวกเราต้องพักที่แค้มป์นอกเมืองเพื่อรอเอกสาร หนังสือเดินทาง
ประทับตราออก และตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน ซาอุฯใช้วิธีควบคุมจำนวนคนด้วยการประทับตรา
วีซ่าทั้งเข้าและออก Exit-Entry ถ้ากลับไปได้อีก ก็จะประทับคำว่า Reentry ถ้ากลับ
อย่างเดียวจะใช้คำว่า Exit Only เวลาเข้าประเทศ ตม.จะประทับคำว่าEntry Date
Month Year. หลังจากนั้นนายจ้างจะเอาหนังสือเดินทางไปลงทะเบียนเพื่อให้วีซ่าสม
บูรณ์ และแรงงานจะออกหนังสืออนุญาตทำงานที่เรียกว่า อิกาม่า ไว้ให้เราติดตัว ในอิกาม่า
จะระบุชื่อนายจ้าง ชื่อเรา บริษัทฯ ที่อยู่ เป็นภาษาอาหรับ และต้องพกติดตัวไว้ตลอดแทนบัตร
ประชาชน เวลาจะออกจากประเทศหากไมได้กลับไปทำงานที่บริษัทฯเดิม นายจ้างเดิมจะต้อง
ส่งคืน แล้วเอาหนังสือเดินทางของเราไปประทับตราที่กรมแรงาน ก่อนออกเดินทางไปสนามบิน
หากเราไม่ได้ทำให้เสร็จหรือนายจ้างไม่ทำให้ ไม่สามารถออกจากประเทศได้ ไม่เหมือนของไทยเรา
เราสามารถเขียนใบออกที่สนามบินได้ ข้อดีของซาอุฯ เขาสามารถตรวจสอบได้ว่าทำผิดที่ไหนหรือเปล่า
และเขาสามารถหยุดเราไว้ ไม่ให้ออกนอกประเทศ บางที่อาจต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์เพื่อการตรวจสอบ หลังจากนั้นต้องสำรองที่นั่ง
เครื่องบินอีก เพราะนายจ้างส่วนมากจะจองสายการบินราคาถูกให้เรา และต้องรอหลายวันหากไม่มีทีนั่ง
ต่อ