วันแรกที่ซาอุฯ.

[b.chaiyasith]

งานซ่อมแอร์รถยนต์นั้นยากตรงที่บางทีหาลอยรั่วไม่เจอ เติมน้ำยาไปก็ไม่นานจะกลับมาอีก
             -เชคที่มูเล่คอมพ์ก่อนว่ามีน้ำมันเกาะหรือเปล่า หากมีแสดงว่าซิลด์รั่ว ดูด้านข้างตัวถังมีคราบ
             น้ำมันจับ ถ้าน้ำมันคอมพ์รั่วมู่เล่จะสบัดน้ำมันไปจับที่ตัวถัง ซิลด์รั่วบางยี้ห้อซ่อมไม่อยู่ เปลี่ยน
             ซิลด์ไปได้ไม่นานก็จะรั่วอีก ต้องเปลี่ยนคอมพ์เท่านั้น อย่างเช่นคอมพ์กีกิ เสียเวลาเปล่า สำหรับ
             ฟริจิแดFrigidairที่กำลังจะซ่อมอยู่นี้ อะหลั่ยแพง ที่ซาอุฯเปลี่ยนทิ้งถูกกว่า ลูกหนึ่งไม่ถึงหมึ่น ถ้าซื้อใน
             บ้านเราน่าจะแพงมาก ดูโดยรอบไม่มีที่รั่ว ใส่เกจวัดน้ำยาดีกว่า อันดับแรกสตาร์ทเครื่องยนต์
             เปิดสวิทให้แอร์ทำงาน หากคอมพ์ไม่หมุนแสดงว่า
            -ไม่มีน้ำยา(โลว์เพรสเช่อสวิทตัด)
            -ไม่มีไฟจากเทอร์โมสตาท
            - แรงดันต่ำกว่า๔๐พีเอสไอจี คอมพ์จะไม่เดิน(วงจรป้องกันคอมพ์เสียทำงาน)
            -ถ้าคอมพ์เดินเป็นปกติให้ลองเร่งเครื่องดูการไหลกลับน้ำยาจะกลับประมาณ๒๐-๓๕พีเอสไอจี
            ถ้าน้อยไปก็เติมเวลาเติมให้เอามือจับทีท่อน้ำยาขากลับก่อนถึงคอมพ์ สังเกตุว่าความเย็นผ่านมือ
            แสดงว่าเริ่มเต็มแล้ว ปล่อยไปอีกนิดเดียวก็พอแล้ว การเติมน้ำยามากเกินไปจะทำให้คอมพ์พัง ถ้า
            เติมน้อยเกินไปห้องโดยสารเย็นไม่พอและคอยล์เย็นเป็นน้ำแข็ง(เนื่องจากไหลกลับช้า) อย่างไรก็ตาม
            เติมไม่พอปลอดภัยกว่าเติมเกิน เติมน้ำยาเกินจะทำให้น้ำยาที่ไหลกลับเป็นของเหลวเย็นเป็น
           ไอเข้ากระแทกลิ้นคอมพ์ ทำให้ก้านสูบหัก ลิ้นแตก ลูกสูบติด สายพานไหม้

           อีกอย่างการเติมน้ำยาห้ามคว่ำถังน้ำยาเอาของเหลวเติม จะทำให้ลิ้นแตก คอมพ์ไม่มีแรงอัด
           ช่างบางคนทำให้เจ้าของรถเสียเงินย่อยยับเพราะลองผิดลองถูก บางคนเห็นคอมพ์ไม่หมุน เอา
          ไฟบวกจากหม้อแบตเตอรีไปเขี่ยทีสายครัชคอมพ์ กรณีนี้อาจทำให้แผงควบคุมเสียไปด้วย ให้ถอดสาย
          ออกก่อนตรวจเชค โดยเฉพาะโตโยต้าเสียง่ายมาก
         แอร์รถเชฟวี่มีทั้งร้อนและเย็น ใช้ระบบนิมเมติกเปลี่ยนทิศทางลม นิมเมติกคือลมแห้งที่เมาจาก
         คาบูเรเต่อร์ เมื่อเครืองติดท่อลมที่คาบูเรเตอร์จะถูกลูกสูบดูดออกไปทางไอดี ที่ถังพักจะกลายเป็น
         สูญญากาศ เขาใช้ความเป็นสูญญากาศนี้ควบคุมเบรคและเปลี่ยนทิศทางลมที่ท่อส่งลมแอร์
         เรียกว่าระบบนิมเมติก (pnymetic) นอกจากนี้ยังใช้ปิดเปิดวาล์วอีกด้วย ทำงานร่วมกับสปริง
         และไฟฟ้า
         next

[b.chaiyasith]

ความซับซ้อนของระบบรถอเมริกัน เกือบจะเหมือนกันทุกยี่ห้อ หลายอย่างใส่เพื่ออำนวยความสดวก
เช่น ครุชเช่อร์ ใช้เพื่อล็อกเครื่องยนต์ให้วิ่งคงที เทอร์โมสตาทที่มีทั้งเย็นและร้อนในแกนเดียวกัน
เทปติดรถยนต์แบบ(เทปเด็คซ์)มี๔แทร็ก ของบลาวซ์ฟุ้ง ฟังมันมาก เกียร์ออโตเมติกคอพวงมาลัย
คนขับนั่งด้านซ้ายตามสไตล์อเมริกัน ข้างเดียวกับซาอุฯ ขับใหม่ๆงงมากเลี้ยวทางแยกไปคนละทาง
ความนุ่มนวลไม่ต้องพูดถึง เยี่ยมมาก๑๔๐ไมล์(๒๒๔กม./ชม.) กินน้ำมันเหมือนกินน้ำ๓-๔กม./ลิตร
เวลาเร่งเครืองยนต์แรงๆท่อไอเสียพ่นควันออกมาเป็นละอองน้ำมันสีชมพูอ่อนๆ อยู่เมืองร้อนแอร์ต้อง
ดีมาก เวลาหน้าร้อนนั่งในรถเอามือพิงกระจกไม่ได้ ร้อนมาก แต่ผู้โดยสารต้องเย็น ไม่งั้นชางแอร์
เดือดร้อน คนอเมริกันตัวใหญ่ใช้พลังงานเยอะ (บีทียูมากตามไปด้วย)

อากาศในมอเตอร์พูลค่อนข้างร้อน พวกช่างกินน้ำเย็นกันทั้งวัน มีบริการกาแฟต้ม ใช้หม้อแบบไอน้ำ
หยดลงแผ่นกรอง กลางวันพักเที่ยง กินข้าวที่โรงอาหาร บ่ายโมงทำงาน เลิก๔โมงเย็น พวกเราสามคน
ที่มาใหม่ไม่มีปัญหาเรื่องงาน มือโปรทั้งนั้น ทำไปได้ทั้งๆที่อยู่เมืองไทยไม่เคยซ่อมรถอเมริกันเลย
นายตุ๋ยซ่อมคาบูเรเตอร์เก่ง พีติซ่อมเครื่องล่างเนียบไปเลย ส่วนช่างแขกตอนนี้กลายเป็นตัวประกอบ
พวกนี้ก็ชอบอยู่แล้ว ยิ่งไม่มีงานให้ทำยิ่งชอบนั่งกินน้ำชาอยางมีความสุข เป็นอันว่าวันนี้ผ่านไปด้วยดี
หัวหน้ายกหัวแม่โป้งให้ แต่ไม่รู้พรุ่งนี้จะยกนิ้วกลางหรือเปล่า .. เกียร์ออโตเมติก

[b.chaiyasith]

ก่อนเข้าเมืองเจดด้าห์ ใช้ความเร็ว ๗๐กม./ชม.
ถนนนี้ชือ คิงอับดุลลาร์ เลี้ยวขวาไปเมืองเมดิน่า

[b.chaiyasith]

สูบมารากู่หรือ"ชีช่า" มีให้เห็นทั่วไป ราคาไมแพง ทำจากใบยาและเปลือกผลไม้
แต่ก็ติดงอมแงมได้เหมือนกัน

[b.chaiyasith]

แม่บ้านกำลังหาซื้อของในตลาด(ซูค)



เป็นอีกภาพในตลาด

[b.chaiyasith]

เสร็จภาระกิจสำคัญ จะมาต่อแน่นอนครับ

[b.chaiyasith]

ยังอยู่ครบ๓๒ หลังจากตลุย กทม.ตั้งแต่ตุลาฯ๕๖เลื่อยมา ภาระกิจ
ดูเหมือนยังไม่เข้าเป้า กลับบ้านมาตั้งใจจะต่อเรื่องที่ค้างไว้ เจอเพื่อนป่วย
จนแทบหาเวลาไม่เจอ อย่างไรก็ตาม จะค่อยๆต่อเติมอีกแน่นอนครับ
ขอบคุณที่ท่านช่วยกันติชมนะครับ
 

[ช่างเล็ก(LSV)]

 

[b.chaiyasith]

 
ตกเย็นหลังเลิกงาน ที่แค้มป์มีโรงอาหาร อาหารอย่างดี มีให้เลือกมากมาย เหมือน
อยู่เมืองไทย พ่อครัวเป็นคนไทยน่ารัก เอาใจพวกเราเป็นอย่างดี มีพ่อบ้านคอยเก็บ
ผ้าไปซัก ทำความสะอาดห้องให้เหมือนโรงแรม ในซาอุฯ หากเป็นอย่างนี้ทุกที่ คนงาน
ไทย ไม่ร้องกลับบ้าน ไม่คิดถึงบ้าน ไม่เบี้ยวแน่นอน ไม่โชคดีบ่อยนัก หากเป็นบริษัทฯ
แขกอย่าหวังที่จะได้เจอ กินข้าวเย็นเสร็จ กลับห้องพัก ที่นี่มีห้องฉายหนังวิดีโอ เป็นรุ่น
โซนี่ยกดั้มป์ เบตาแม็ก ใช้จอมอนิเตอร์ ประมาณ๓๐นิ้ว ก็ว่าใหญ่นะ ดูหนังอเมริกัน
เพลงลูกทุ่ง คาวบอย มีให้เลือก ห้องฉายเป็นอาคารติดที่พักด้านหนึ่ง ดูหนังเสร็จ เดิน
กลับห้องนอน พวกเรานอนห้องใหญ่ มีแอร์รวม เย็นสบาย นอนเตียงเดี่ยว วางเรียง
เว้นช่องเดินได้ ถือว่า สะดวกสบาย ใครมีกระเป๋าเสื้อผ้าก็สอดไว้ใต้เตียง หรือเอาออก
แขวน แล้วฝากกระเป๋าเก็บได้ แต่เห็นส่วนมากจะไว้ใต้เตียง เพื่อความสะดวกในการค้น
หาของติดตัว บางคนก็เอารูปลูก ภรรยาออกนั่งดู “ตอนอยู่บ้านไม่เคยทำ” บางคนเขียน
จม. ใช้สมุดวางบนหมอนเขียน คนเก่าอยู่นานก็อ่านจดหมายจากบ้าน เราเพิ่งมายังไม่มี
จม. นอนคุยกับเพื่อนๆ พี่ติ นายตุ๋ย คนอื่นๆ ส่วนใหญ่ก็พูดเรื่องงานที่เจอ ไม่มีใครหนักใจ
 ก็พวกเรามือเซียน มาเจอแขก ฝรั่งมือใหม่ พวกนั้นทึ่งที่เจอเรา ถอยไปเป็นลูกมือดีกว่า
วันแรกที่ LSG ผ่านไปอย่างดี

*******************

[b.chaiyasith]

วันนี้ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวชาดหาดแห่งหนึ่งริมทะเลแดง ทะเลแดงตั้งอยู่ทางตอนใต้ เริ่มต้น
แถวอียิป จอร์แดน คลองซูเอช ฝั่งตรงข้ามเป็นประเทศซูดาน ตอนเหนือเป็นอียิป ทะเลแดง
มีปลาชุกชุมมาก ริมหาดมีปลานกแก้ว ปลาไหลทะเล ฟันเหมือนสุนัข กัดทีแผลเหวอะ น่า
กลัวมาก โดยเฉพาะกลางคืน ใครจะเชื่อว่าที่นี่มีหาดสวยงาม ไม่แพ้บางประเทศ วันศุกร์
เป็นวันหยุด จะมีคนเดินทางไปพักผ่อนริมหาดมากมาย ข้อเสียคือร้อนไปหน่อย ต้นไม้น้อย
ทางเรียบหาดเป็นทราย ไม่มีบ้านเลือนร้านค้า ต้องเตรียมของไปกินกันเอง โดยเฉพาะน้ำ
ต้องมีถังเก็บน้ำแข็งอย่างดี(อิคลู)เป็นถังยอดนิยม เก็บน้ำแข็งได้สองสามวัน สู้กับแดดได้
เป็นอย่างดี
คนที่นี่เวลาเราขาดอะไรเขาก็ไม่หวง ขอความช่วยเหลือจะได้รับน้ำใจด้วยความเต็มใจ
บางครั้งรถติดทรายเขาก็มาช่วยลากจูง เป็นเรื่องสนุก ถนนเรียบชายหาดเป็นร่องลึกด้วย
ทราย ต้องรถขับเคลื่อน๔ล้อเท่านั้น จึงจะรอด บางครั้งก็เสร็จเหมือนกัน หันไปข้างไหน
ก็ทรายอ่อนๆ ติดใต้ท้อง ต้องตั้งหลักแล้วส่งเต็มที่ลุย เราใช้รถอเมิกัน ๘สูบจีเอ็มซี ไม่ต้อง
ห่วงเรื่องเครื่องยนต์ ความสะดวกสบายภายในเหมือนบ้าน แอร์เย็นฉ่ำทุกช่วงตอน เหมือน
รถตู้ชั้นดี
แรงม้าเหลือเฟือ

[b.chaiyasith]

ชายหาดที่เจดด้าห์มีทรายด้านบนมากกว่าในน้ำ อาจเป็นเพราะคลื่นลมมีลักษณะลงทะ
เลมากกว่าขึ้นบก ในน้ำจะมีก้อนกรวดหินมากมาย ต้องระวัง พื้นทะเลเหมือนหน้าผา พอ
เดินไปลึกหน่อยน้ำจะสีเข้ม ก้มมองลงใต้น้ำจะเหมือนเรายืนอยู่บนยอดภูเขามองลงพื้นดิน
ฝูงปลาชุกชุมมาก โดยเฉพาะปลานกแก้ว น่าจะเป็นปลาท้องถิ่น ปลานกแก้วมีเงี่ยงตรงปลาย
หางสองด้านย้อนน้ำ เวลาเล่นน้ำว่ายน้ำต้องระวังไปถีบมันเข้า มันจะว่ายน้ำอยู่ใกล้ๆเรา หากเราถีบโดนข้างลำตัวมัน จะโดนเงี่ยงปักทันที ปวดมากมีพิษ พอๆกับปลาดุกทะเล
                    ก่อนหน้านี้คนท้องถิ่นไม่ค่อยเที่ยวทะเล ชายหาดเงียบเหงา มีรถวิ่งผ่านห่างชาย
หาดไกลๆ เมื่อมีคนเล่นน้ำมากขึ้น ชาวต่างชาติมากขึ้น มีสาวตะวันตกกล้านุ่งน้อยลงเล่น
แขกหนุ่มก็สนใจ จึงเริ่มมีคนมากขึ้น อาหารตาน่าสนใจสำหรับแขก วันหยุด(ศุกร์)จึงเต็มไปด้วย 
ต่างชาติและแขกหนุ่มมากมายมารวมกันที่ชายหาด แขกบางคนลงทุนนุ่งกางเกงอาบน้ำลงชาย
หาดเพื่อจะดูสาวใกล้ๆ แขกหนุ่มกลัดมันลงทุนอาบแดดตัวดำเพื่อที่จะหาทางจีบชาวต่างชาติที่
นอนอาบแดด สาวอเมริกันและยุโรปนุ่งน้อย ไม่แคสายตาหนุ่มที่จ้องมอง กลับมีความรู้สึกดีที่
มีคนสนใจ การนอนอาบแดดสำหรับคนยุโรป อเมริกัน เป็นเรื่องกระหายแดด เห็นแดดเป็นอาหารหลัก พวกเขาขาดแสงแดด ผิวหนังตกกระสู้คนเอเชียไม่ได้ การอาบแดดจึงเป็นสิ่งจำ
เป็นอย่างมาก แต่สำหรับแขกตัวดำดูเป็นเรื่องตั้งใจหวังอย่างอื่นมากกว่าแสงแดด
                      สำหรับคนหัวดำอย่างเราก็ชอบมองแต่อยู่ห่างๆเพราะ นิสัยคนเอเชียมักเกรง
ใจและมีมารยาท เก็บความรู้สึกได้ดี ได้แต่คุยกันในหมู่คณะอย่างเมามัน

[b.chaiyasith]

                   อากาศที่ซาอุฯ(เจดด้าห์)ตอนใต้ร้อนไม่มากเท่าทางตะวันออก แต่ก็รู้ว่าร้อนกว่าบ้านเรา
การได้เที่ยวในวันหยุดเป็นการผ่อนคลายยามไกลบ้านได้เป็นอย่างดี คณะของเรามีหนุ่ม
นายช่างและเพื่อนๆที่แค้มป์ติดไปด้วย พวกเขาไม่ค่อยมีโอกาสอย่างพวกเรา พวกเรามีรถ
ประจำตำแหน่งและยังมีรถซ่อมเสร็จให้ทดสอบทุกอาทิตย์ ไปไหนสะดวก ขอให้มีใบขับขี่
อย่างเดียว  ไปได้ทุกที่
                  ตามแนวชายหาดไม่มีของขาย ไม่มีร้านค้า ร้านอาหาร เป็นหาดโล่ง มีต้น
พลำ อินทผลัม   ขึ้นเป็นระยะ มันขึ้นเองตามธรรมชาติ เป็นยาวิเศษสำหรับชาวตะวันออก
กลางเป็นผลไม้ที่เต็มไปด้วยพลังงานที่ไม่มีน้ำตาล ทานได้ทั้งสุกและดิบ ดิบมีรสฝาด มีทั้งสีส้ม
และสีแดง ตากแห้งเก็บไว้ได้เป็นปี ปัจจุบันมีบริษัทฯต่างชาติเข้ามาผลิตเพื่อการส่งออกหลาย
แห่ง เป็นผลผลิตที่ทำกำไรให้ต่างชาติเป็นกอบเป็นกำ จะเที่ยวให้สนุกต้องเตรียมเสบียงพร้อม
อาหารแห้ง น้ำแข็ง พวกเรามีถังน้ำแข็งอย่างดี มีน้ำดื่ม มีที่ทำอาหารเป็นครัวเคลื่อนที่

ไปไหนไม่อด น่าอิจฉา เต็มไปด้วยอาหารการกินแบบภัตตาคาร เพราะเราเป็นบริษัทฯส่งบำรุงทุกอย่าง
ให้กับภาคสนามทั่วประเทศ งานติดตั้งเสาไมโครเวฟ
                    เครื่องกระป๋อง อาหารสำเร็จ ผลไม้กระป๋อง สับปะรด เงาะ ลิ้นจี่ เค้ก   อาหารแช่แข็งมีทุกอย่าง ยกเว้นทำ                  จากหมู เจอเพื่อนคนงานไทยเราก็แจก

 เที่ยวแบบไม่อด ถึงแม้ไม่มีขายค่าใช้จ่ายแทบไม่มี น้ำมันเบนซิน ลิตรละบาทกว่าใช้ทั้งวันไม่หมด๑ร้อยบาท
 ขึ้นจากทะเลเรามีน้ำจืดลาดหัว ในขณะที่น้ำแพงกว่าน้ำมัน 

[b.chaiyasith]

น้ำที่ซาอุฯแช่เย็น๑.๕ลิตร๑๖บาท ในขณะที่น้ำมันเบนซิน๙๕ ลิตรละ๑.๗๓บาท ส่วนน้ำ
ธรรมดา ขวดละ๘บาท ใครอยากใช้น้ำราคาถูก หาแกลลอน๒๐ลิตร ไปซื้อที่ปั้มขายน้ำ เหมือน
ปั้มน้ำมันแต่ขายน้ำ ลิตรละ๒.๔๐บาท แกลลอนละ๔๘บาท รายได้เดือนละ๒๐,๐๐๐บาท
ถือว่าไม่แพง
                      ของใช้ประจำเช่นสบู่ ยาสีฟัน ผงซักผ้า ไม่แพง อาหารที่กินประจำหาง่าย
ไก่หมุน ตัวละ๘๐บาท กินกับแป้งผิง(โคบบุช)ทำจากแป้งสาลี แปะข้างเตา อุ่นๆมีรสเค็ม
เล็กน้อย หาซื้อง่ายเป็นอาหารหลัก ไก่๑ตัวสามารถทานได้๒-๓คนสบายๆ เวลาเดินเล่น
มักจะซื้อไก่หรือแซนวิชไข่ ทำจากขนมปังยาวๆ ผ่าตรงกลางแล้วใส่ไข่เจียว ราคาอันละ๘บาท
บางคนชอบใส่แพะย่าง(คะบับ) บ้านเราแพงมากเพราะเนื้อแพะหาทานยาก ต้องทางใต้
ที่นี่ถูก นิยมเลี้ยงตามบ้านเหมือนเราเลี้ยงไก่ไว้กินไข่ เนื้อแกะจะแพงกว่า ก็ไม่ทราบว่าทำไม
มุสลิมเขาชอบแพะแกะ เขาว่าสะอาดกว่าหมู ทั้งแพะและแกะมีกลิ่นประจำตัวแรงมาก
พวกเราว่าเหม็น แต่พวกเขาว่าหอม คิดว่าน่าจะเป็นความเคยชินมากกว่า ความจริงกลิ่น
มันก็เป็นเช่นนั้นมาแต่เกิด ไม่ว่าหมูหรือวัว คนไม่กินก็ว่าเหม็นสาบ คนมุสลิม เขาไม่กินอาหาร
ที่คนต่างศาสนาทำ เพราะการทำอาหารตามหลักศาสนาอิสลาม ต้องทำตามหลักศาสนาอย่าง
เคร่งครัด สัตว์ที่ตายเองกินไม่ได้ ต้องทำให้ตายและเอาเลือดออกก่อนสิ้นใจ ผู้เขียนไม่รู้มากนัก
มีโอกาสจะได้ถามเพื่อนที่เป็นมุสลิมแล้วนำมาลงอีกครั้ง

[b.chaiyasith]

-ค่ำว่าอิสลามคือศาสนา ส่วนผู้นับถือคือมุสลิม (คน)เวลาพูดถึงมุสลิมจึงหมายถึงคน  คนผู้ชาย
วัยหนุ่ม(บัง) วัยสาว(แมะ) บางทีจะได้ยินเรียก ราเฟ็ก (ลูกพระเจ้า)ใช้เรียกคนที่ไม่รู้จักแต่เด็ก
กว่า ซาดิ๊ก หมายถึงเพื่อน ไม่เจาะจง ใช้เรียกคนทั่วไป มุสลิมทั้งโลกเป็นพี่น้องกันหมด แต่ที่มี
เรื่องทะเราะกัน ต่างนิกาย ต่างเคร่งครัดไปคนละอย่าง
          ผู้เขียนไม่สามารถเขียนเกี่ยวกับการนับถือศาสนาได้ละเอียดนัก เกรงว่าผิดพลาดจะเป็นภัย จะเขียนเท่าที่ทราบและไม่เจาะลึกมากนัก
          เจดด้าห์อยู่ห่างจากเมื่องเมกกะเพียง๗๐กม.เท่านั้น เดินทางโดยรถยนต์ประมาณ๑ชม.
ไปทางใต้ ขึ้นเครื่องบิน๑๐นาที แต่ต้องรอขึ้นเครื่อง๒ชม.เป็นอย่างน้อย พี่น้องมุสลิมจะมาประกอบพิธีฮัจย์ที่เมกกะอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิต คนที่ไม่มาตอนเดือนฮัจย์ ก็จะมาได้ตามสะดวกทั้งปี ดั้งนั้นที่เมกกะจึงมีชาวมุสลิมมาแสวงบุญตลอดทั้งปี เมืองเมกกะมีภูเขาล้อมรอบ
เรียกว่าแห้งแร้งกันดาร สองข้างทางมีก้อนกรวดหินปรนทราย ภูเขาที่ไม่มีต้นไม้ อากาศร้อนแห้ง
เพราะอยู่ห่างทะเล เป็นเมืองขนาดอำเภอใหญ่ๆ แต่ที่นี่เรียกนครเมกกะ เมืองต่างๆจะเรียกว่า”อัล”นำหน้า เช่น อัลรียาดห์(เมืองหลวงปัจจุบัน)อัลเจดด้าห์ น่าจะตรงกับไทยว่า”บุรี” นักแสวง
บุญจะมาประกอบพิธีฮัจย์ที่เมกกะประมาณ๓ล้านกว่าคนในเวลาเดียวกัน ตามที่ว่างต่างๆรอบ
เมืองจึงเต็มไปด้วยเต้นท์นอน จนไม่มีที่ว่าง ผู้เขียนไม่สามารถจินตนาการความเป็นอยู่ ความลำบาก ความสะดวกสบาย การใช้ห้องน้ำ การปรุงอาหาร การชำระสิ่งต่างๆ นึกไม่ออกว่าทางการซาอุฯบริหารได้อย่างไร ผู้เขียนเห็นถังน้ำเรียงรายไปตามถนนและมีรถบรรทุกน้ำเติม
ใส่ถังไปตลอดทั้งวันไม่รู้จบ เห็นในทีวีนะครับ ไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้ ประเทศนี้ห้ามคน-(ต่อ)

ไม่ใช่มุสลิมไปทางขวา

[b.chaiyasith]

-ต่างศาสนาเข้าอยู่๒เมืองคือ เมืองเมกกะและเมดิน่า จะมีถนนอ้อมเมืองสำหรับผู้นับถือศาสนาอื่นๆ(Non Muslim) อ้อมไปไกลไม่ให้เห็นเมืองเลยทีเดียว คนที่จะไปทำงานที่๒เมืองนี้ได้
ต้องนับถือศาสนาอิสลามเท่านั้น ผู้ฝ่าฝืนจะมีโทษจำคุกเป็นเวลา๓เดือน อันนี้ผู้เขียนเห็นเขียนไว้ที่ป้ายห้ามผ่าน(บายพาส)
          ก่อนถึงเดือนแสวงบุญผุ้คนก็จะเริ่มเดินทางมาก่อนล่วงหน้า เครื่องบินจะลงจอดที่สนามบินเจดด้าห์ทั้งวันทั้งคืน เรียกว่าต่อกันมาติดๆกัน สายการบินแห่งชาติ(ซาอุเดีย)จะต้อง
จ้างสายการบินอื่นเข้าร่วมขนส่งผู้โดยสาร(เหมือนรถร่วมบ้านเราตอนสงกรานต์)การบริการสนามบินชุลมุนวุ่นวายเปลี่ยนกะไม่มีวันหยุด ๒๔ชม.รถขนส่งนักแสวงบุญจอดเรียงยาวไปตามถนนสุดตา ที่รถขนผู้แสวงบุญเขียนว่า”พิลกริม” Pilgrimจาริก เป็นภาษาอังกฤษ คนที่เดินทางมาแสวงบุญส่วนใหญ่จะแต่งชุดขาว ส่วนผู้หญิงมีทั้งชุดดำและชุดขาว
จะมีผ้าคลุมศรีษะ ผู้ชายจะมีหมวกผ้าถัก คนที่มาที่นี่จะมีความตั้งใจสูงมาก ไม่มีคำว่าลำบาก
สำหรับนักแสวงบุญ ผู้เขียนเคยคุยกับเขา เขาว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะพูดว่า พระเจ้าเป็นผู้กำหนดในสิ่งที่เกิด เหมือนลิขิตไว้แล้ว ผู้เขียนคิดว่าศรัทธาอย่างมุ่งมั่น ทำให้ฟันฝ่าอุปสักได้นับประการ ผู้คนหอบของใช้จำเป็นกันรุงรังออกจากห้องโดยสารขาออก ไปขึ้นรถที่จอดรอ เดินทางต่อไปเมืองเมกกะ ผู้เขียนคิดว่าพี่น้องไทยมุสลิมก็น่าจะเดินทางแบบเดียวกันนี้  แต่จะมีคนที่มาทางเรือโดยสาร ซึ่งค่าใช้จ่ายน่าจะถูกกว่าการมาทางเครื่องบิน ต้องขึ้นที่ท่าเรือและต่อรถโดยสารที่ทางการจัดให้เช่นเดียวกัน
          ที่ท่าเรือนี้จะวุ่นวายพอกับสนามบิน มีทั้งคนมาและคนกลับรอขึ้นเรือ คนกลับคือคนที่ถูกเนรเทศ ถูกกักบริเวณรอส่งกลับ(กองเนรเทศ)ผู้ที่ถูกเนรเทศต้องออกนอกประเทศตามกฏหมายกำหนด มีทั้งทางเรือและทางเครื่องบิน โดยทางตม.เป็นผู้จัดหาตั๋วให้ จำนวนคนทำผิดกฏหมายมากมาย เช่นดึ่มสุรา ลักขโมย นัดหยุดงาน ทะเลาะกัน ตีกัน โทษไม่มากนัก หลังจากติดคุกครบกำหนดจะถูกเนรเทศ ทุกคนจะถูกส่งมาอยู่ที่เจดด้าห์ที่ตึกนรกแห่งนี้ จนกว่าจะได้เดินทาง-

[b.chaiyasith]

กลับ ที่แห่งนี้คือคุกสุดท้ายก่อนเดินทางกลับ เรื่องการกินอยู่ก็เหมือนติดคุกนรก ไม่มีจานช้อน ใช้มือรับอาหาร แล้วหาวิธีกินเอง บางครั้งให้คนเดียวลงไปรับอาหารตรงประตูแล้วนำมาแบ่ง
คนที่ไปรับต้องเตรียมถาดหรือกะละมังไปรับ อาหารจะถูกตักเทรวมที่เดียวกัน อาหารหลักมะกอกดอง แป้งจี่ ต้มมะเขือเทศเละๆ เทียบกับนักโทษไทยก็น่าจะพอกัน ไม่เป็นดีที่สุด การทำผิดกฎหมายประเทศนี้ จะได้รับโทษเต็ม ไม่มีการลดหย่อน ไม่มีรอลงอาญา โทษบางอย่างเช่น ทำให้คนตายโดยประมาท เช่นขับรถชน ต้องติดคุกจนกว่าญาติผู้เสียหายจะลดโทษให้ ข้อเท็จจริงเรื่องนี้ผู้เขียนทราบจากคำบอกเล่า ไม่เคยคุยกับนักโทษเอง เคยคุยกับนักโทษที่ทรยศภรรยา มีหญิงอื่นโดยภรรยาไม่ยินยอม ต้องติดคุกจนกว่าภรรยาจะยอม แต่เห็นภรรยาก็เดินทางเข้าเยี่ยมในคุกทุกวันศุกร์ นั่งคุยกัน แต่ภรรยาก็ไม่ให้อภัย นี่เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมจึงมีบทลงโทษแบบนี้ ธรรมเนียมการลงโทษที่ให้เจ้าทุกข์กำหนดโทษนานตามแต่ว่าจะ
ยกโทษให้เมื่อไร เป็นเหตุให้ผู้ได้รับโทษไม่ทราบว่าจะพ้นโทษเมื่อไร ต้องติดคุกจนกว่าเจ้าทุกข์
จะพอใจ อะไรก็เกิดขึ้นได้และเป็นไปได้สำหรับประเทศนี้ สมบรูณ์ยาสิทธิ์ ตายหรือเป็นอยู่ที่
ผู้มีอำนาจจะสั่ง คนไมได้ทำผิดก็อาจต้องตายเพราะพยานหลักฐานผูกมัดจนดิ้นไม่หลุด ฟัง
ดูน่าสะพรึงกลัว ระบอบนี้ก็เคยใช้ในเมืองไทยมาแล้ว
                  ขอแนะนำว่าอย่าทำผิดกฎหมายบ้านนี้เมืองนี้ อะไรที่ไม่แน่ใจว่าผิดก็อย่าเพิ่ง
ทำลงไป การฝ่าฝืนกฎหมายมีโทษแรงมากและส่วนใหญ่ถูกจับได้ และประเทศไทยไม่มีพาวเว่อร์ที่จะขอนักโทษกลับหรือช่วยให้โทษเบาบางลงได้

[b.chaiyasith]

ตาอีฟ
เป็นเมืองที่มีอากาศเย็น สูงจากระดับน้ำทะเลมาก ที่ตั้งเมืองอยู่บนภูเขา ใช้เวลาขับรถจากเจดด้าห์ลงใต้ประมาณ2ชั่งโมงครึ่ง
ระหว่างทางจะผ่านเขาสูงระยะทางประมาณ24กม. ทางข้ึ้นเขาสวยมาก มองจากเชิงเขาด้านล่างเห็นรถยนต์วิ่งอยู่กลางเขาคันเล็กๆ ทางขึ้นเขาสร้างเหมือนงูใหญ่กำลังเลื้อย มองเหมือนขั้นบันได
ระหว่างเขาต่อเขามีสะพานเชื่อม เห็นตอหม้อสะพานสูงมาก ใช้งบประมาณมหาศาลในการสร้าง
การเดินทางสดวกสบาย มีกำแพงกันรถตกเขาตลอดแนวถนน ใช้เวลาขึ้นเขาประมาณ1ชั่วโมง
                  หากเป็นหน้าแสวงบุญต้องรอเป็นชั่วโมง กว่าจะได้ขึ้นเขา เจ้าหน้าที่จะปล่อยรถทีละด้าน ลงหรือึ้ขึ้นทีละด้าน
                   วันนี้ผู้เขียนจะไปลากรถเสียกลับมาซ่อมที่มอเตอร์พูล เป็นรถเก๋งเชฟวี่ เสียอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งแถวๆเมืองตาอีฟ ผู้เขียนไปกับรถยก มีแขกเลบานอลเป็นคนขับ ออกเดินทางตอนบ่าย คาดว่าต้องนอนค้างคืนตรงไหนสักที่ เนื่องจากต้องตามหารถที่
ไม่รู้ว่าจอดเสียอยู่ตรงไหน มีข้อมูลแค่ใกล้หมู่บ้านเล็กๆ ฝรั่งจอดทิ้งไว้แล้ววิทยุบอก ตัวฝรั่งนั่งรถชาวบ้านไปพักในเมือง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ช่างไปตามเก็บรถเอง
                     มึดแล้วยังหารถไม่เจอ ผู้เขียนเข้าใจว่า
แขกคนขับแกล้งหาไม่เจอ ไม่อยากลากตอนกลางคืน อีกอย่างการค้างคืนได้โอเว่อร์ไทม์มาก จึงบอกหายังไม่เจอ เป็นอันว่าต้องนอนโรงเตี๋ยมข้างทาง
-

[b.chaiyasith]

-วันนี้นอนโรงเตี๊ยมข้างทาง  เป็นอาคารเก่าๆ สร้างด้วยอิฐบ็อกซ์ฉาบปูนหยาบๆ  ไม่มีหลังคา ดาดฟ้าเป็นที่โล่ง
มีโต๊ะอาหารตั้งไว้สำหรับคนชอบที่สูง  มีอาหารที่ทำจากไก่ แพะ อูฐ ผู้เขียนกินได้แต่ไก่หมุน ข้าวที่หุงด้วยน้ำมัน
พืชและดอกไม้นั้นอร่อยมาก ใช้ข้าวนึ่ง(ข้าวที่นึ่งก่อนสี) Parboil rice บ้านเราไม่นิยมทานเพราะไม่มียางข้าว
ด้านหนึ่งของโรงเตี๊ยมใช้เป็นที่นั่งกับพื้นปูพรมสูบชีช่า หรือบารากู่ จะเห็นแขกนั่งกันมากมาย สูบกันอย่างอารมณ์
ดี ราคาไม่แพง
                       มืดมากแล้วแต่ก็ยังดูสว่างเป็นเพราะแสงสว่างจากไฟฟ้าที่เป็ดไม่อั้น ค่าไฟฟ้าถูกมาก ที่ร้านจึง
ติดไฟฟ้าเหมือนกลางวัน ผู้เขียนได้เตียงนอนข้างทาง เป็นเตียงตั้งเก่าๆ มีหมอน ที่นอนแผ่นที่ไม่เคยซัก ตั้งแต่เริ่ม
ใช้งาน ดำเป็นมัน สกปรกมาก คงล้มตัวไม่ลง ไม่เคยเห็นโรงแรมอะไรสกปรกได้ขนาดนี้  ดูเหมือนเป็นที่ให้คนผ่าน
มานอนพัก ตัดสินใจไม่เอาหมอนและที่นอน นอนบนเตียงเปล่าๆยังพอไหว เป็นประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืม นอนไป
คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ สะดุ้งตื่นมาอีกทีตอนโดนตีนแขกถีบหัว เนื่องจากเขาเรียงเตียงไว้
ติดๆกัน ตอนผู้เขียนนอนไม่มีใครนอนเลยไม่สังเกตเห็น  อื้อฮือ นี่มันอะไรกันนักหนา ไอ้แขกบ้ามาจากไหนไม่รู้
มันนอนหันตีนมาทางหัวผู้เขียน มันไม่เกรงใจเลย เอาตีนยันหัวแล้วหลับเฉย นี่เป็นเมืองไทยคงต้องปลุกขึ้นมา
ฟาดปากซะหน่อย อือใจเย็น ยังไงก็บ้านเขา ทำอะไรไปก็เสียเปรียบ จะหันกลับก็จะไปเจอตีนอีกด้านหนึ่ง ตัดสินใจ
ไปนอนในรถยกดีกว่า เป็นว่าไปหลับที่รถจนเช้า เสียตังค์ค่าโรงแรมข้างทางไปเปล่าๆ
                       ตอนสายๆคงจะได้ออกตามหารถกันอีก 

[b.chaiyasith]

ตื่นเช้ามา ไม่มีน้ำล้างตัว ใช้น้ำขวดล้างหน้า นิ้วมือถูฟัน บ้วนปาก สั่งน้ำชาท้องถิ่น
ที่หวานจับจิตต์มานั่งดื่มกับแซนวิชไข่ พอสบายท้อง แขกที่มาด้วยก็ตื่นแล้ว
ออกเดินทางไปตามหารถกันดีกว่า ขับรถผ่านไปตามหมู่บ้านเล็กๆ ส่วนมากก็อยู่
ข้างทางที่เป็นกรวดหิน บ้านมิดชิด มีรั้วปูน มองไม่เห็นข้างใน หากจะสอบถามก็
ต้องเรียกหรือถามจากคนเลี้ยงแพะที่อยู่กับฝูงแพะ หน้าที่่แขกขับรถเป็นคนถามทาง
ผมนั่งเฉยๆไปตลอด
                 เราใช้เวลาตามหาอยู่ครึ่งวันก็เจอรถที่จอดทิ้งไว้ รู้สึกเหมือนงมเข็ม ถ้า
มาคนเดียวคงหาไม่เจอ จัดแจงสอดคานไฮดรอลิคเข้าตรงใต้กันชน แล้วยกลอยขึ้น
ล็อกซ์กันตก ปลดเกียร์เป็นตัว N เพื่อให้ล้อฟรี ค่อยๆลากไปช้าๆ ทางเป็นหินเป็นกรวด
ทราย รถลากไม่กลัวแต่เก๋งกลัว วิ่งเร็วๆอาจหลุดเป็นชิ้นๆก่อนถึงโรงซ่อม ผ่านหลายหมู่
บ้าน ออกสู่ถนนยาง วิ่งเร็วขึ้นหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับเร็วมากเกรงว่าเกียร์จะพังเสียก่อน
รถเกียร์ออโต้ บางรุ่นต้องถอดเพลาออก บางรุ่นต้องลากด้านหลัง เพื่อไม่ให้เพลาหมุนตาม
ทำงานกับแขก ไม่สนใจเรื่องพัง เปลี่ยนหมดทั้งเครื่องทั้งเกียร์
                 
รถลากจูง
 ถึงถนนลงเขา เราต้องจอดรอที่พักจนกว่าเจ้าหน้าที่จะให้ลงเขา เนื่องจากมีรถ
ขึ้นเขามามาก เขาไม่อยากให้มีอันตราย เราไปนั่งกินน้ำชากับพวกคนอื่นๆที่รออยู่ก่อนแล้ว
ชาที่นี่มีชาพื้นบ้านชงหวานเจี๊ยบกับชาลิบตั้นใส่นมสด ลิบตั้บแบบซองแช่น้ำร้อน จุ่มไว้สัก
สองสามนาที เอาช้อนกดไล่ให้ชาออก แล้วใส่น้ำตาล นมสด ก็อร่อยดี กินกับไก่หมุน แป้ง
โคบุช (แป้งสาลีผิง) ราคาถูกเป็นอาหารหลัก แผ่นละไม่ถึง๒บาท อิ่มจนแน่นท้อง ไก่๗๐บาท
ทั้งตัว
                   
รอประมาณ๒ชั่วโมง เดินทางลงเขาอย่างช้าๆ ขับชิดด้านขวาตลอดให้รถเร็วไปก่อน
ใช้เวลาลงเขา๒ชั่วโมง ๒๔กม. วิ่งทางปกติอีก๓ชั่งโมง ถึงมอเตอร์พูลเกือบมึด

ซากรถข้างทาง


Continue.   

[b.chaiyasith]

งานซ่อมที่มอเตอร์พูลก็อย่างที่เห็นนี่และครับ

พังกันเป็นตัวๆไปเลย
กองขยะรถรถ

ที่ริยาดห์

จักรยาน



เบาหมองนอกเรื่องไปหน่อย ที่แผนกซ่อมก็ใช้วิธีถอดเครื่องทิ้งทั้งตัวถ้าน้ำแห้ง เครื่องละลาย
ซ่อมเบา จูน ล้าง เปลี่ยนหัวเทียน ซ่อมไฟ ซ่อมแอร์ ระบบภายใน นิมแมติก

[b.chaiyasith]

http://e.3875.com/christmas/em2.html?stra=b.chaiyasith

[b.chaiyasith]

ขออำนาจคุณพระศรีรัตนไตรและสิ่งศักดิ์ทั้งหลายและบุญบารมีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จงดลบัญดารให้ท่านทั้งหลายพบแต่ความสุข ตลอดปี2558

พบกันเร็วๆนี้ตอนต่อไปครับ
b.chaiyasith

[tibate patkit]

  เยี่ยมมากๆๆๆๆๆๆๆ

[tibate patkit]

รอนานไกล้ลงแดงแล้วครับถ้าวันนี้ไม่มาคงต้องไปบำบัดที่ถ้ำกระบอกก่อน

[tibate patkit]

  สวัสดีปีใหม่ครับท่านขอให้มีความสุขร่ำรวยเงินทองสุขภาพแข็งแรง

[b.chaiyasith]

รอนานไกล้ลงแดงแล้วครับถ้าวันนี้ไม่มาคงต้องไปบำบัดที่ถ้ำกระบอกก่อน

มัวแต่เที่ยวอยู่ครับ 

[b.chaiyasith]

งานที่มอเตอร์พูล แอลเอสจี ใกล้จะหมดสัญญาที่เราเซ็นต์ไว้คือ ๓เดือน ได้รับหนังสือ
แจ้งว่าหากเราต้องการอยู่ต่อบริษัทฯไม่ขัดข้องแต่ไม่มีสัญญาใหม่ อยู่ไปจนกว่าจะบอกเลิก
ที่นี่เป็นอเมริกันจริงๆ ว่ากันตรงๆ เรา๓คนปรึกษากันว่าเอาไงกันดี เงินเดือนเท่าเก่า ๒,๕๐๐
รียาล (๑๗,๕๐๐บาท)ปี ๑๙๘๐ (๒๕๓๒)
                        พวกเราตัดสินใจไม่ต่อสัญญา ขอกลับ มีเหตุผลว่าปริษัทฯจะให้เราอยู่ต่อ
ควรขึ้นเงินเดือนให้บ้าง ผลงานมันฟ้องว่าพวกเราทำงานดีมีรถจากเมืองอื่นๆมาซ่อมที่นี่มาก
ขึ้น จะด้วยเหตุผลอะไรพวกเราไม่รู้ บริษัทฯแจ้งว่าอีก๑๕วันให้กลับ พวกเราดีใจมากกว่าอยู่
ถึงแม้อะไรๆที่นี่มีแต่สิ่งดี แต่สิ่งที่ไม่อาจจะชดเชยได้คือคนที่จากบ้านไปไกลๆย่อมคิดถึงบ้าน
Home sick เป็นกันทุกคนไม่ว่าชาติไหนๆ ประสบการณ์จากที่นี่มีให้เรามากมาย หลาย
ชาติหลายภาษาล้วนมาไกล ในมอเตอร์พูลมี เลบาเนีอล อียิปส์เชี่ยน อเมริกัน ไทย ฟิลลิปินโน
คนฟิลลิปินโน ดูเหมือนจะมากกว่าพวกเรา พวกเขาสื่อสารได้ดีกว่าเรื่องภาษาอังกฤษ ซาอุฯ
เวลานี้(๑๙๘๐)การสื่อสารคงยังต้องใช้วิทยุภาคสนามในการติดต่อกัน แอลเอสจีเป็นผู้ขนส่ง
อุปกรณ์สื่อสารไมโครเวฟไปติดตั้งในที่ทุรกันดาร การติดต่อระหว่างต้นทางปลายทางใช้วิทยุ
คลื่นสั้นกำลังส่งสูงติดรถ (ไม่มีโทรศัพท์มือถือ) ภาษาอังกฤษจึงเป็นหลักในการสื่อสาร คนไทย
ไม่ถนัด บางทีเห็นพยักหน้า คิดว่าเข้าใจแต่งานออกมาอีกอย่าง ฝรั่งหน้าแตกไปเยอะเจอกับ
คนไทย ไปรายงานต่อว่าเสร็จแล้วสั่งเรียบร้อย ปรากฏว่าคนไทยไม่เข้าใจ คิดไปคนละอย่าง


รับงานไปเรียบร้อยแต่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างที่ตัวเองคิดหรือเปล่า  การสื่อข้อความเป็นเรื่องที่
สำคัญมาก คนไทยเสียเปรียบระดับโลก เพราะพยักหน้ารับ Yes แต่ยังไม่ลึกซึ้งพอหรือยัง
ไม่เข้าใจเท่าไร และไม่กล้าถาม เราถูกฝึกมาเป็นผู้ตาม ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าโต้แย้ง
พวกฝรั่งจะเจราจาความกับใคร เชคประวัติคนๆนั้นตั้งแต่จำความได้ พ่อแม่ญาติพี่น้อง
ตรงไหนเป็นจุดอ่อนจุดแข็ง เอามาหมด ใช้ข้อมูลมาบีบให้เราพูดไม่ออก ทำการบ้านจน
แน่ใจแล้วค่อยนัดเจราจา ไม่ซี้ซั้วเสี่ยงให้เสียเวลา
ต่อ
หมายเหตุจะเรียกชื่อคนต่างชาติเช่น ฟิลลิปินส์ ต้องเปลี่ยนเป็น ฟิลลิปปินโน ประเทศกับคน
ไม่เหมือนกัน อเมริกา อเมริกัน คนไทย (คน) ไทยแลนด์ ประเทศ

[tibate patkit]

  ติดตามด้วยความระทึก

[tibate patkit]