อย่าวัดคนแค่ภายนอก

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆกับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน

ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
เลขานุการสาวส่วนตัวของอธิการบดีดูออกในแว่บเดียวว่าสามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก และไม่น่ามีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้ได้

"เราต้องการพบท่านอธิการบดี" สามีกล่าวนุ่มนวล

"ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน" เลขาฯสะบัดเสียงเล็กน้อย

"งั้นเราจะรอ" ภรรยาตอบ

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ
โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้และกลับไปเอง

แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่
เลขาฯสาวเริ่มไม่แน่ใจจึงต้องรบกวนเวลาท่านอธิการบดี

"พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียวก็กลับ" หล่อนอธิบาย

ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยักหน้าเสียไม่ได้
จริงๆแล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร?แต่นั่น เถอะนะ ท่านคิด ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น

ตัดใจลงมาพบ ท่านอธิการเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่

ภรรยากล่าวขึ้น "ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด 1 ปี เขารักฮาร์วาร์ดมากและเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง แต่เมื่อปีที่แล้วเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต สามีและดิฉันก็เลยอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมแต่อย่างใด เพียงแต่ช็อคเล็กน้อย"

"คุณผู้หญิง เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ดแล้วก็ตายหรอกนะ ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่"

"โอ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านอธิการบดี" ภรรยารีบอธิบาย
เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก"

ท่านอธิการกรอกตาไปมา เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้ายกับสูทบ้านนอก
"สร้างตึก! พวกคุณรู้ไหมว่าใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง
เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5 ล้านดอลลาร์แค่ตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่"
เป็นครู่ที่สุภาพสตรีเงียบกริบ

ท่านอธิการรู้สึกโล่งอก

ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็ถูกกำจัดไปได้เสียที แล้วภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆว่า
"ใช้เงินแค่นั้นเองน่ะหรือในการสร้างมหาวิทยาลัย? แล้วทำไมเราไม่สร้างของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ?" สามีผงกศีรษะ

สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด
แล้วนายและนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยังพาโลอัลโตในแคลิฟอร์เนีย
ที่ๆพวกเขาก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว ชื่อว่า มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด
เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า .

................... ................... ................... ................... ......
มันเป็นเรื่องประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัย Standford ในสหรัฐฯ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังคู่แข่งกับมหาวิทยาลัย Harvard แต่มันสะท้อนให้เห็นถึงค่านิยมของคนที่ชอบตัดสินคนอื่นจากเปลือกนอก และอเมริกาประเทศที่เราอยากจะเอาตามอย่างเขาเหลือเกิน!!

มหาวิทยาลัย Stanford ปัจจุบัน

ศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงสแตนฟอร์ดมีศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงหลายท่าน อาทิ
วงการการเมือง เฮอร์เบิร์ต ฮูเวอร์ (Herbert Hoover) ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา คนที่ 31
วงการธุรกิจและผู้ประกอบการ
ชาร์ล ชวาบ (Charles Schwab)
วิลเลียม ฮิวเลตต์ และ เดวิด แพกการ์ด (William Hewlett & David Packard) ผู้ก่อตั้ง บริษัท ฮิวเล็ตต์แพกการ์ด
เจอร์รี หยาง (Jerry Yang) ผู้ก่อตั้งบริษัท ยาฮู!
เซอร์เกย์ บริน และ แลร์รี เพจ (Sergey Brin & Larry Page) ผู้ก่อตั้งบริษัท กูเกิล
ฟิลิป ไนต์ (Philip H. Knight) ผู้ก่อตั้งบริษัทไนกี้
วงการกีฬา ไทเกอร์ วูดส์ (Tiger Woods)
จอห์น แมกเอนโร (John McEnroe)
จอห์น เอลเวย์ ( John Elway)
ศิษย์เก่าชาวไทย รศ.ดร. เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง นักวิชาการ สื่อมวลชน สมาชิกวุฒิสภา กรุงเทพ
ผศ.ดร. วุฒิพงษ์ เพรียบจริยวัฒน์ นักวิชาการ ผู้อำนวยการสถาบันสหสวรรษ
ดร.เจษฎ์ โทณวณิก นักกฎหมายมหาชน คณบดีคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยสยาม
ธารินทร์ นิมมานเหมินท์ กรรมการสภาที่ปรึกษาพรรคประชาธิปัตย์ อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง อดีตกรรมการผู้จัดการใหญ่ธนาคารไทยพานิชย์