เหตุเกิดที่จรัญสนิทวงศ์ 35 เหมือนผมตอนเด็กๆ

วันนี้ไปส่งน้องแพรเรียนพิเศษที่จรัญ35 น้องแพรมานอนด้วย
นั่งรถจากรังสิต ไปถึงจรัญ 35 แพรต้องเข้าเรียน English Program เวลา 11 โมงเช้า
ผมไปถึง 9 โมงเช้า เลยหาของกินใน ตลาดบางขุนศรี ริมถนน กัน
ขณะที่กำลัง โซ๊ย ก้วยเตี๋ยวคั่วทะเล กับน้องแพร
มีเด็กคนหนึ่งอายุประมาณ 12 ขวบ หน้าตาดี ลักษณะ ดี ใส่ชุดนักเรียน แต่งตัวเรียบร้อย
ยกมือไหว้ตามโต๊ะร้องขอให้ช่วยซื้อปากกา GEL
แทบทุกโต๊ะเลยครับ ส่ายหน้า ปฏิเสธ
(แกอาจจะมาขายทุกวันกับคนหน้าเดิมๆที่เค้าอุดหนุนกันไปแล้ว)
ผมบอกน้องแพรว่าเป็นไงเห็นพี่เค้าเดินขายของ แกบอกสงสารมาก
ผมบอกตอนพ่อเรียนหนังสือพ่อก็เดินขายของหาตังค์เป็นค่าขนมแบบนี้ แทบทุกวัน
ตอนพ่อเรียนหนังสือชั้น ป.6 – 7
พ่อรับจ้างล้างรถมอเตอร์ไซค์คันละ5 บาท รถจักรยานคันละ3บาท
มีค่าขนมวันละหลายบาท
เด็กหนุ่มเดินมาที่โต๊ะผมยกมือไหว้ขอให้ผมช่วยซื้อ
ผมถามว่า ไอ้หนุ่มวันนี้ขายได้บ้างไหม
แกน้ำตาร่วงเลยครับ
ขายไม่ได้เลยสักห่อ ครับลุง
ผมถามขายห่อละเท่าไหร่ แกบอก 25 บาท
ผมเอา 2 ห่อ แล้วกัน
ให้น้องแพรห่อหนึ่ง
ผมเอากลับบ้าน 1 ห่อ
ผมห่อเหี่ยวใจ เห็นเด็กมีมานะ แต่สังคมมองข้าม ไม่สนใจ
ผมไม่อยากรู้อะไรมากไปกว่านี้เกี่ยวกับ ทำไม มาขายปากกา
แต่การเอาแรงกายมาแลกกับเงิน ดีกว่าเอาเงินควักให้ขอทาน
ไม่เข้าใจสังคมจริงๆ ขอทานมีรายได้มากกว่าเด็กขายปากกา
ไม่อยากแสดงความคิดเห็นเลย มันยาว
ยังไงเพื่อนสมาชิกที่อยู่แถวฝั่งธนฯผ่านไปแถวตลาดบางขุนศรี
ช่วงเสาร์-อาทิตย์ ประมาณ 9-11โมงเช้า
เห็นเด็กนักเรียนเดินขายปากกา ห่อละ 25 บาท มี 4 ด้าม
ก็ช่วยกันสงเคราะห์แกด้วยนะครับ
ดีกว่าเอาเงินไปแจก ขอทาน เอาแต่ ขอเหมือน เปรตขอส่วนบุญ ครับ
เฮ่อ เศร้าใจแทน น้อง
ประเทศไทย เห็นขี้ดีกว่าใส้