บันทึกนี้กลั่นกรองเป็นตัวหนังสือเกิดขึ้นได้เนื่องจากสติสมองเป็นตัวกำหนด ผู้เขียนมิใช่เป็นผู้ที่ถนัดการเขียน จะเขียนอย่างไรให้น่าติดตาม อ่านแล้วไม่น่าเบื่อ ไม่เป็นทางการมากเกินไป นี่สิ น่าคิด สักแต่เขียนๆๆๆนึกอะไรก็เขียน เขียนไป ก็เป็นแค่ตัวหนังสือที่ตั้งทิ้งไม่มีค่า หาผู้ที่จะจับขึ้นมาอ่านไม่ได้ ครั้งนี้ก็พยามเขียนให้ผู้อ่านได้รับทราบ โดยที่ไม่มีครูผู้สอนและ คอยชี้แนะ ว่าทำอย่างไรจะเขียนให้น่าติดตาม
มีก็เพียงการอ่าน ที่ถือว่าเป็นครู ให้เก็บเกี่ยวความรู้และประสบการณ์ มาถ่ายทอด ให้ท่านอ่าน
เขียนแล้วจะมีคนอ่านไหม ท่านอ่านแล้วทำอย่างไร ให้ท่านติดตามอ่านต่อ ก็ลองติดตามอ่านนะครับ เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นประสบการณ์ ที่น่าติดตาม และน่าจะเกิดประโยชน์ไม่มากก็น้อยสำหรับท่านผู้อ่าน
กล่าวกันมาพอสมควร อย่า พึ่งเบื่อภาษาเขียนผู้เขียนได้ถ่ายทอดให้ท่านผู้อ่านได้อ่านนะครับ ผู้เขียนจะพยายามเขียนให้ดีที่สุด และรวบรัดไม่ยืดยาวแต่อัดแน่นไปด้วยสาระและความบันเทิง
พูด ถึงร่ายกายมนุษย์นั้น สิ่งที่ควบคุมให้ร่างกายรู้อากับกิริยาต่างๆ เช่น ร้อน หนาว หิว อิ่ม สุข ทุกข์ ฯลฯ สิงที่สั่งการให้เรารับรู้อาการเหล่านั้น คือ สมอง แต่สิ่งที่อยู่เหนือสมองสั่งงาน คือ สติและและจิตกำหนด เรื่องจิตนั้นค่อนข้างละเอียดอ่อน สุดจะบรรยายเป็นตัวหนังสือ กล่าวแบบไม่ยืดยาว ก็คือ สติอยู่เหนือความนึกคิด ท่านก็จะมีความสุขต่อสิ่งที่เป็นอยู่ "ร้อนก็ทุกข์ หนาวก็ทุกข์ หิวก็ทุกข์ อิ่มก็ทุกข์" โอ๊ยมันช่างน่าเบื่อหนอร่ายกายมนุษย์ มีแต่ความทุกข์ทรมาน อะไรละเป็นตัวกำหนดความทุกข์ ความยากดีมีจนหรือ รวยแล้วจะไม่มีทุกข์หรือ ยากจนข้นแค้นแล้วจะทุกข์หรือ สิ่งที่กำหนดตัวทุกข์ คือ จิต แม้ร่างกายอยู่ดีมีสุข จิตกำหนดให้ทุกข์ก็ทุกข์ ยากจนข้นแค้น เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะ จิตกำหนดให้สุขก็สุขได้ จิตเราเป็นตัวกำหนดว่าสุขหรือทุกข์ เราเลือกเอาว่าจะสุขหรือทุกข์ ทุกข์ไปทำไมตายแล้วเอาอะไรไปได้ หาความสุขไปทำไมตายแล้วเอาอะไรไปได้ สิ่งที่มนุษย์พึงควรมีคืออะไร
"สุขก็สุขพอประมาณอย่าหลงระเริงกับความสุข ทุกข์ก็พิจารณาว่า ทุกข์ไปทำไมทุกข์แล้วได้ "
"สื่อวิญญาณเด็กแท้ง"
กรรมเกิดจากการกระทำโดยโดยกรรมนั้นเกิดจาก ตัวตนเองที่กระทำ และเกิดจากกรรมวงศ์ตระกูลที่สืบสายเลือดมาถึงเรา กรรมใครกรรมมันจริง หรือ ท่านผู้อ่านบางท่านอาจเข้าใจว่ากรรมใครก็กรรมมัน กรรมเกิดจากการกระทำของตนเองนั้นถูกต้อง แต่ก็ไม่ซะทั้งหมด ความจริงแล้วกรรมที่ตัวตน เราต้องเจอส่วนหนึ่งเกิดมาจากกรรมของวงศ์ตระกูลที่สืบสายเลือดมาถึงเรา ท่านผู้อ่านอาจมองว่ามันไม่ยุติธรรม นี้เราต้องมาแบก รับภาระกรรมทั้งกรรมตนเอง และกรรมวงศ์ตระกูลอีกหรือ ค่อยๆคิดตามนะครับท่านผู้อ่านผ่อนคลาย เพราะเหตุการณ์ดังที่กล่าวมิใช้ว่าเกิดขึ้นทั้งหมด กรรมแบ่งเป็นกรรมได้ดังที่กล่าว คือ กรรมจากตนกระทำ กรรมจาก วงศ์ตระกูลที่สืบสายเลือดกรรม กรรมจากดวงวิญญาณเร่ร่อน โดยผู้เขียนจะเล่าและจำแนกให้ท่านให้อ่าน ดังนี้
กรรมเกิดจากตนเองกระทำ เป็นกรรมที่เราได้สร้างไว้ทั้งสิ้น และได้กลับคืนมาสนองเราตอนบุญหมดหรือกรรมแซงบุญ ตามคำสอนของชาวพุทธที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสสอนสืบทอดมา กล่าวว่ามนุษย์นั้นเกิดมาต้องอยู่ในศีลธรรมปฏิบัติแต่กรรมดี ธรรมที่พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ดังกล่าว มนุษย์ ที่นำมาปฏิบัติก็จะทราบว่าเป็นธรรมหลักๆ ที่ต้องปฏิบัติตามคำสอน แต่มนุษย์ปัจจุบันมีค่อยได้กระทำกรรมดีกันซักเท่าไร มีแต่การเบียดเบียนซึ่งกันและกัน บุญกับบาปมาพร้อมกันกับมนุษย์ กล่าวได้ว่า บุญวิ่งมาคู่กับบาป ไม่ทำดีบาปวิ่งแซงบุญ กรรมทำงานเกิดวิบากกรรมต่าง ๆ จะรักษาโรคกรรมนี้ได้คือ ปฏิบัติธรรม
กรรมจากสายเลือดกรรมที่สืบทอดมา นั้นอาจจะเป็นกรรมจากผู้ไห้กำเนิดที่ทำไว้ หรือกรรมจากปู่ย่าตาทวด และกรรมที่เกิดจากวิญญาณเร่ร่อนมาขอส่วนบุญ อาการ เจ็บป่วยรักษาทางโลกไม่หาย รักษาทางธรรมหายนั้นมีมาก กรรมที่กล่าวเกิดจากโรคกรรม เกิดจากวิญญาณบรรพระบุรุษที่เสียชีวิตไปแล้วแต่ยังมีความทุกข์ทรมาน ในดวงจิตที่ผูกติดอยู่กับการกระทำตอนมีชีวิตบางดวงวิญญาณก็มาขอส่วนบุญกับ ลูกหลาน มาเกาะให้เจ็บป่วยเพื่อจะสื่อให้ลูกหลานได้รับรู้ถึงกรรม ที่ตนนั้นได้กระทำตอนมีชีวิต และดวงวิญญาณของตนต้องทุกข์ทรมาน จึงสื่อให้ลุกหลานได้รับรู้ การที่จะหายต่อโรคกรรมนี้ได้ก็ต้องรักษาด้วยการปฏิบัติธรรม
กรรมที่เกิดจากดวงวิญญาณเร่ร่อน ที่ทุกข์ทรมาน มาสื่อบอกขอส่วนบุญกับผู้ที่มีสายใยบุญที่จะช่วยเหลือปลดปล่อยเขาได้ เขาจึงมาสื่อขอบุญ ในกรณีนี้เปรียบเทียบกันแล้วผู้เจ็บป่วยที่เกิดจากโรคกรรม ดวงวิญญาณที่มาเกาะให้เจ็บป่วยนั้น ส่วน มากจะเป็นดวงวิญญาณที่เคยมีสายใยผูกพันกันมา อาจะเป็น ญาติ เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นเพื่อน ในอดีตชาติ หรือภพชาติไหนก็แล้วแต่ สายใยถึงกันก็สามารถสื่อขอส่วนบุญได้ หรือที่หมอเจ้าเข้าทรง คนโบราณ กล่าวกันว่า "ผีเข้า" การรักษาก็ต้องรักษาด้วยทางธรรม ท่านที่เจ็บป่วยจากโรคกรรมดังกล่าว รักษาไม่ถูกทางบ้างก็รักษาโดยเวทมนต์ไสยศาสตร์ ถ้า อาจารย์ที่ทำให้นั้น มีธรรมไม่มีความโลภก็ดีไปไม่ต้องต่อกรรมกันอีก แต่ถ้าอาจารย์ ที่ทำให้มีความโลภ ขับไล่ดวงวิญญาณแล้ว กลับไม่ปลดปล่อยวิญญาณ นั้นให้ไปเกิด กลับนำมา ทรมานใช้ให้ เป็นบริวารก็มีมาก ตัวผู้ป่วยที่ไปรักษา และหายจากโรคกรรม แต่ก็ยังเป็นเวรกรรมที่ต้องตามใช้ไม่มีวันหมด ทางออกที่ดีที่สุดคือ รักษาด้วยธรรม ตามที่พระพุทธเจ้าได้เผยแพร่สืบต่อมา คือสวดมนต์ ภาวนา นั่งสมาธิกรรมฐาน
กรรมเกิดจากผู้ให้กำเนิด โดยสืบสายเลือดกรรม กรรมที่กล่าวเป็นกรรมสายตรงที่ส่งจากแม่สู่ลูก ดังที่ผู้เขียนจะเล่าถึง ตามที่กล่าวไว้ข้างต้น ท่านผู้อ่านติดตามได้ดังต่อไปนี้
เรื่องเล่า สื่อวิญญาณเด็กแท้งในวันที่ 8/ส.ค/2552 เป็นวันที่ผู้เขียนได้กลับจากการรักษาตัวที่โรงพยาบาล สุขภาพก็เข้าที่เริ่มแข็งแรงดีแล้ว วันที่กลับมาถึงบ้านเริ่มมีอาการไม่ปกติเกิดขึ้นอีก ครั้นเนื้อครั้นตัวยังไงชอบกล แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรนึกว่าเป็นอาการจากอาการเจ็บป่วยที่ตัวตนเป็น ได้ เวลาเข้านอนก่อนนอนก็ได้สวดมนต์แผ่ส่วนกุศลอย่าที่เราเคยกระทำ และได้เข้านอนจิตอยู่ในภวังค์ ภาวนากำหนดลมหายใจจนจิตนิ่งและเริ่มจะหลับด้วยความอ่อนเพลีย แต่ยังไม่ทันได้หลับสนิท มีบางสิ่งมารบกวนไม่ให้หลับ กระสับกระส่ายเป็นอยู่หลายรอบมาก จิตก็พยายามสื่อว่าเป็นสิ่งใด การกระสับกระส่ายนั้น กลับกลายเป็นดวงวิญญาณเด็กเพิ่งเกิด มากวนมีทั้งหมดสองสามดวง ทั้งหญิงและชาย ได้รับทราบ แต่ ด้วยความอ่อนเพลียและกล่าวว่าจะเอาอะไรอีก เพิ่งจะสวดมนต์แผ่เมตตาให้ไปก่อนนอน ผู้เขียนก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาสวดมนต์ภาวนาอีก ดวงวิญญาณเด็กนั้นได้มากวนประมาณสองสามรอบ ผู้เขียนได้ดุว่าในจิต ก็เลยหยุดไป รุ่งเช้าผู้เขียนได้ตื่นขึ้นจากการพักผ่อน ยังไม่ทันได้ล้างหน้าล้างตา ก็ได้นึกถึงเหตุการณ์เมือคืนก่อนหลับ ได้ตรองถึงเหตุการณ์ดังกล่าว เราก็สวดมนต์ภาวนา แผ่ส่วนกุศลให้ก่อนนอน ดวงวิญญาณพรายเด็กดวงที่ได้สัมผัสก็อุทิศส่วนบุญให้ไปแล้ว แล้วดวงวิญญาณเด็กที่เราพบเป็นใครมาจากไหน จิตก็ครุ่นคิดถามตัวเอง ก็ไม่ได้รับคำตอบ จึงนั่งสงบรวมจิตเป็นสมาธิ ในอิริยาบถ กึ่งนั่ง กึ่งนอน จิตสงบลงจึงสื่อกับสิ่งที่มารบกวนเมื่อคืนนี้ ได้ความประมาณว่า เขาเป็นวิญญาณที่จะได้มาเกิดแต่ถูกทำแท้ง บอกสถานที่ทำทั้งหมดโดยมีคนที่ชักนำคือ คุณแม่เรา ดวงวิญญาณเด็กเหล่านั้นไม่สามารถสื่อบอกคุณแม่เราให้รับรู้ทางตรงได้ มีสายใยมาถึงผู้เขียนคือลูก จึงมาสื่อเพื่อขอให้อุทิศบุญกุศลให้เขา ผูเขียนสดับถึงเหตุการณ์ดังกล่าวที่วิญญาณเด็กนั้นได้สื่อให้ทราบ จึงได้สวดมนต์ภาวนา และส่งบุญให้เขาโดยตรงโดยสวดจบก็ระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรมคำสอน พระสงค์สาวกของผู้มีพระภาคเจ้า ให้ท่านอนุโมทนาบุญในพลังบุญที่เราได้สร้างและอุทิศส่วนกุศลให้โดยตรงโดยก ล่าถึงวิญญาณเด็กเหล่านั้นให้ได้รับบุญ ผู้เขียนคิดว่าการอุทิศบุญกุศลให้กับดวงวิญญาณเด็กเหล่านั้นก่อนที่จะอุทิศ ถึงสิ่งอื่นนั้น เขาจะได้รับบุญเต็มที่ โดยไม่ต้องไปแย้งใคร เปรียบเทียบ ถ้าเราอุทิศบุญให้ดวงวิญญาณผู้ที่มีอายุมากกว่า หรือเทวดาที่มีบารมีมากก่อน กว่าจะถึงวิญญาณเด็กๆก็จะไม่ได้รับ
โดยผู้เขียนคิดและสรุปเองว่า ให้ดวงวิญญาณที่มีอายุมากกว่าก่อนให้วิญญาณเด็กๆก็จะมารับไม่ทัน เพราะวิญญาณเด็กตัวเล็กไม่ทันวิญญาณผู้ใหญ่ ผู้เขียนได้แผ่บุญกุศลให้กับดวงวิญญาณเด็กเหล่านั้นแล้ว คืนวันต่อมาในการพักผ่อนของผู้เขียนพักผ่อนได้ปกติโดยไม่มีวิญญาณเด็กที่ กล่าวนั้นมารบกวนอีกเลย เรื่องเล่านี้ ผู้เขียนได้รับทราบจากจากคุณแม่มานานแล้ว ถึงการกระทำดังกล่าว ท่านทำไปเพราะไม่ได้คิดถึงผลกรรม และทำไปเพื่อที่จะได้เงินทองมาจุนเจือครอบครับ ตัวผู้เขียนได้รับทราบเหตุการณ์ดังกล่าว แต่คิดว่าบุญกุศลที่เราทำก็อุทิศให้อยู่เป็นประจำเขาน่าส่งให้เขาไปเกิดแล้ว แต่บุญที่เราอุทิศให้เขาก่อนหน้าที่จะอุทิศโดยตรงนั้นเขาได้รับเพียงน้อยนิด บุญไม่เพียงพอที่จะให้เขามีภพภูมิที่ดียิ่งๆขึ้นได้ อุทิศให้เขาตรงๆเขาสามารถรับบุญได้เต็มๆดวงวิญญาณเขาได้บุญเขามีภพภูมิที่สูงส่งได้ กว่า จะได้รับรู้ สื่อกับเขาได้ครอบครัวเราเรียกได้ว่าตกต่ำมาก กรรมในครั้งนี้ ทำให้ ครอบครัวผม ต้องแตกแยกพ่อต้องแยกกันอยู่กับแม่ ลูกทั้งสองของคุณแม่เลี้ยงไม่โต ผู้เขียนซึ่งเป็นลูกคนโตพอจะสร้างครอบครับและประคับประคองเป็นที่พึ่งให้คุณแม่ได้กลับต้องมีเหตุทำให้ช่วยเหลือท่านไม่ได้ แต่ยังดีที่ตัวผู้เขียน ปฏิบัติสวดมนต์ภาวนา สติปัญญาจึงเกิดพอที่จะตัดวิบากกรรมเหล่านั้นให้เบาบางลง
"การปฏิบัติสวดมนต์ภาวนา กระทำแต่กรรมดี เป็นทางที่หลุดพ้น
ของพระพุทธเจ้าที่ทรงสองให้เรา ให้ปฏิบัติตาม จบเรื่องเล่า เรื่องสื่อวิญญาณเด็ดแท้ง"
ที่มา
