ในยุคที่พุทธศาสนานิกายเซนรุ่งเรืองในประเทศญี่ปุ่นนั้น คนญี่ปุ่นแทบทุกชั้นวรรณะต่างพากันสนใจศึกษาเซนกันมาก กล่าวกันว่า ความสนใจเซนในยุคนั้นมีอยู่อย่างแพร่หลายถึงขนาดที่ว่า แม้แต่ขอทานบางคน ก็ยังเป็นผู้รู้รอบเรื่องเซนอย่างลึกซึ้งถึงขั้นเป็นอาจารย์ของศิษย์มากมาย
บ่ายวันหนึ่ง ศาสตราจารย์ผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่งเกิดอยากจะศึกษาพุทธศาสนานิกายเซนขึ้นมาบ้าง เขาจึงเดินทางไปหาอาจารย์เซนระดับปรมาจารย์คนหนึ่งถึงสำนัก เมื่อไปถึงแล้ว อาจารย์ได้รินชาต้อนรับศาสตราจารย์คนนั้นอย่างสงบ ศาสตราจารย์ผู้มากด้วยความอหังการคิดว่าตนก็เป็นหนึ่งในบรรดาปัญญาชนของยุคสมัยเหมือนกัน
ทำไมอาจารย์ถึงไม่ได้ต้อนรับอย่างสมเกียรติ จึงได้แต่เฝ้ามองถ้วยชาของพระผู้เฒ่าเงียบๆ แล้วสังเกตเห็นความผิดปกติ คือ แม้จะรินชาจนล้นถ้วยแล้ว ทว่าอาจารย์เซนก็ยังคงรินชาอย่างไม่หยุด เขาจึงโพล่งถามออกไปหมายจะเตือนสติอาจารย์เซนว่า "อาจารย์ๆ ชาล้นถ้วยแล้วขอรับ " อาจารย์เซนเงยหน้าขึ้นมอง พลางเอ่ยขึ้นว่า " คุณก็ไม่ต่างอะไรกับชาถ้วยนี้ ตราบใดที่สมองของคุณยังล้นไปด้วยความคิด ทฤษฎี คุณจะศึกษาเซนอย่างไรได้ จงทำถ้วยของคุณให้ว่างเสียก่อนสิ " ศาสตราจารย์ได้ฟังแล้วก็พลันเกิดอาการตื่นรู้ขึ้นมาในฉับพลันทันที
นี่ก็เป็นปรัชญาทางศาสนาพุทธนิกายเซนนะครับ ผมเอามาฝากให้ทุกๆคนได้รับไว้เป็นความรู้นะครับ
เครดิต : คุณ GigoLo สมาชิก Arip.co.th
