เห็นด้วยกับคุณพ่อถาวรค่ะ(ขออนุญาตเรียกนะค่ะ เพราะลูกของพ่อก็คงอายุไล่เลี่ยกัน คงไม่ว่ากันนะคะ)เป็นพ่อที่เข้าใจลูกที่สุด ตราบใดที่คนเราไม่ว่าใครก็ตามเมื่อได้ทำในสิ่งที่ตนเองรัก และชอบแล้วย่อมเรียนรู้ได้ดีกว่าสิ่งที่ไม่ชอบ ก็อาจเปรียบได้กับการเล่นกีฬา ถ้าเราชอบเล่นวอลเล่บอลแล้วมีคนบังคับให้เล่นตะกร้อเล่นในสิ่งที่ไม่ถนัดและไม่ชอบแล้วไซร้ ก็ไม่มีวันที่จะเล่นได้ดีเท่ากับในสิ่งที่ตนเองชอบแน่นอน แม้บางทีสิ่งเราชอบอาจจะเล่นไม่ได้ดีก็ตามแต่เชื่อว่าถ้าเป็นสิ่งที่เราชอบนั้นเราก็ต้องพยายามเพื่อให้เล่นได้ดีที่สุดถึงจะต้องพยายามให้มากเท่าใด เราก็มีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ตนเองรักและชอบการเรียนก็คงเหมือนกัน
ถึงแม้ดิฉันจะเป็นวัยรุ่น แต่ไม่เคยคิดที่จะทำให้พ่อแม่เสียใจ เมื่อใดที่ดิฉันทำอย่างนั้นพ่อดิฉันคงต้องหัวใจวายแน่นอน
ฉะนั้นดิฉันจึงไม่เสียใจที่เลือกเรียนตามพ่อบอกถ้ามันเป็นความพอใจของพ่อ ที่ดิฉันตั้งหัวข้อนี้ขึ้นมาเพื่ออยากรู้มุมมอง และวิธีการเรียนรู้จากผู้ที่ประสบความสำเร็จจากตรงนี้และประสบการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในการเป็นช่างของแต่ละคน และคิดว่ามันคงไม่สายที่เราจะทำในสิ่งที่ตนเองฝันและรักซักครั้งหนึ่งในชีวิตแม้ว่าจะเป็นเส้นทางที่แสนไกลแต่ถ้าเราไม่ลองก้าวจาก1ไปถึงเส้นชัย เราจะรู้ได้ไงว่าเราทำมันได้มั้ย ไม่ถึงเส้นชัยแต่ได้ครึ่งหนึ่งของเส้นชัยก็นับว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งแล้วถือว่าเราได้ทำเต็มที่แล้วและก็ไม่เสียใจเลยสักนิดที่ได้ทำ............
