การดำรงชีวิต

สังคมทุกวันนี้มีสับสนเป็นอย่างมาก หลักที่สำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งที่จะ"นำมาปรับใช้" เพื่ออุปการะและอุปถัมภ์ให้สามารถดำรงชีวิตโดยไม่เดือดร้อน ก็คือ

ความเป็นผู้รู้จักเหตุ คือ มีความเข้าใจถึงที่มาของปัญหาเพื่อที่จะแก้ได้ตรงจุด
ความเป็นผู้รู้จักผล คือ เข้าใจว่าเมื่อกระทำสิ่งนี้แล้ว การกระทำนี้จะมีผลอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ความเป็นผู้รู้จักตน คือ รู้ถึงความสามารถของตนเอง หน้าที่ความรับผิดชอบของตนเองว่ามีขอบเขตเพียงไหน
ความเป็นผู้รู้จักกาล คือ รู้ว่ากาละเทศะนี้สมควรทำอะไร จะเกิดความเดือดร้อนตนเองและผู้อื่นหรือไม่
ความเป็นผู้รู้จักประมาณ คือ รู้จักประมาณในการบริโภค การใช้จ่ายว่าเหมาะสมกับฐานะตนเองหรือไม่ และพอใจในสิ่งที่ได้มาด้วยความสุจริต

ความเป็นผู้รู้จักชุมชน คือ รู้จักระเบียบกติกาของสังคมนั้นว่า สิ่งใดทำได้ สิ่งใดทำไม่ได้โดยไม่นำความเดือดร้อนมาสู่ตนและผู้อื่น

ความเป็นผู้รู้จักเลือกคบคน คือ รู้จักหลีกเลี่ยงพาลชน และหมั่นสมาคมกับบัณฑิตผู้รู้ด้านต่างๆ
7 ประการนี้ เรียกว่า สัปปุริสธรรม คือ ธรรมของคนดี ทั้งนี้ จะต้องอยู่บนพื้นฐานของการให้อภัยและให้โอกาส ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ยากก็จริงอยู่แต่ถ้าพัฒนาให้เกิดขึ้นแล้ว ความสงบสุขก็จะเกิดขึ้นได้ไม่ยากเลย
การให้อภัยและให้โอกาสแก่ตนเองและผู้อื่น หมายถึงการไม่ซ้ำเติมตำหนิตนเองและผู้อื่น ให้เสียกำลังใจลงไปอีก สามารถเริ่มต้นใหม่และแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาดไปแล้ว
ถ้าทำตามหลักนี้ได้เรียกว่า อยู่ในขั้นดี ส่วนขั้นดีแท้ จะต้องมีการฝึกจิตให้อยู่ใน ทาน ศีล ภาวนา ทั้งนี้ จะต้องสร้างความเข้าใจโดยการศึกษาพระอภิธรรมเป็นสำคัญ

ที่มามูลนิธิอภิธรรมมูลนิธิ