ถามตนเอง อย่าเกรงใจ

ในท่ามกลางความคิดเกิดผิดแปลก เหมือนรอยแยกระหว่างทางขุนเขา
ฟากข้างหนึ่งเป็นลมที่แผ่วเบา อีกข้างหนึ่งเทียบเท่าแท่นศิลา

หลายร้อยพันวันคืนทั้งตื่นหลับ เกินจะนับเรื่องราวกล่าวอรรถา
ในชีวิตทำการงานเหลือคณา แต่น้อยเรื่องตรึงตราสนิทใจ

ในเรื่องดีมีบ้างสร้างกุศล แนบกมลคือเศร้าเข้าหวั่นไหว
ความสูญเสียทรงจำติดฤทัย เรื่องทั่วไปเหมือนลมพรมผืนดิน

พระท่านจึงสอนสั่งให้ตั้งจิต วางเข็มทิศหากุศลเป็นทรัพย์สิน
ตั้งใจทำและระลึกเป็นอาจิณ เพื่อช่วยเหลือชีวินคราใกล้ตาย

เว้นทำบาปหยาบช้าพาตกต่ำ ความเคยชินจะนำให้ฉิบหาย
ใกล้สิ้นลมอกุศลเข้าเยี่ยมกราย ภาพเข่นฆ่าทำร้ายมานำทาง

ถามตนเองอย่าเกรงใจในคำตอบ ว่าใจชอบนึกเรื่องดีหรือบาดหมาง
อยู่คนเดียวคิดอะไรไม่ปล่อยวาง ความถี่ข้างชั่วหรือดีชี้แจงตน

เมื่อใกล้ตายคลายสติที่ริชอบ กรรมที่ทำคือกรอบพาสู่หน
ขึ้นกับความหนักเบาที่เคล้าชนม์ ไถ่ถามตนให้รอบคอบก่อนกอปรกรรม
ในชาติหนึ่ง ๆ โอกาสที่คนเราจะมองตนเองนั้นยากมาก
และยิ่งเป็นการมองตนด้วยปัญญานั้นยากยิ่งกว่า..
ด้วยเพราะชีวิตติดอยู่กับความวุ่นวายในเรื่องคนอื่น และสิ่งอื่น ๆ นอกตัว
จนไม่มีเวลาจะหันกลับมาถามใจตนเอง ไม่มีเวลายื่นแบบสอบถามใจตนว่า..
จริงแล้วเราต้องการอะไรกันแน่ จริงแล้วเราทุก ๆ คนเกิดมานั้นกลัวอะไรที่สุด
เมื่อไร้คำถามแต่ทว่าใช่ไร้ความรู้สึกไปเสียเมื่อไหร่ ความรู้สึกที่เหมือน ๆ กันนั้นก็คือ
รักตัวกลัวตายนั่นเอง เมื่อเป็นดังนี้ เราควรรีบสร้างคุณงามความดีและมีสติให้มาก
เพราะยามที่ต้องพรากจากไป เสบียงที่เตรียมไว้จะไม่สูญเปล่าแน่นอน...

ที่มา ธรรมะออนไลน์