|
หัวข้อ: Juliane Koepcke เด็กสาวผู้ร่วงหล่นจากฟากฟ้า เริ่มหัวข้อโดย: eskimo_bkk-LSV team♥ ที่ กรกฎาคม 10, 2024, 08:16:47 am (https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/10-7-2567-6-53-26.jpg)
Juliane Koepcke เด็กสาวผู้ร่วงหล่นจากฟากฟ้า โดยปกติ เครื่องบินโดยสาร จะบินที่ความสูง 18,000 -51,000 ฟุตเหนือพื้นดิน ขึ้นอยู่กับเส้นทางการบินและภูมิประเทศ ลองคิดเล่นๆ ถ้าเครื่องบินที่เรานั่งเกิดรูโหว่ขึ้นมา และดูดตัวเราออกไปนอกเครื่อง ร่วงหล่นจากความสูง 33,000 ฟุต ด้วยความเร็ว 200 กม./ชม. เราจะมีเวลาเพียง 3 นาทีเพื่อสวดมนต์ และหวังว่าทุกอย่างจะจบลงอย่างไม่ทรมาน แต่ในบางกรณี การดิ่งพสุธาอาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของทุกรกิริยาเท่านั้น ขอเชิญรับชมเรื่องราวสุดพิสดาร ของสาวน้อย Juliane ได้ในย่อยประวัติบทนี้ครับ เกิดเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 1954 ณ กรุงลิม่า ประเทศเปรู Juliane Koepcke (จูลี่แอน เคิ้ปเค่) เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของ พ่อ Hans-Wilhelm Koepcke และแม่ Maria Koepcke นักสัตววิทยาชาวเยอรมัน พอ Julianne อายุได้ 14 ปี พ่อและแม่ของเธอก็ตัดสินใจย้ายจากกรุงลิม่า ไปตั้งศูนย์วิจัยกลางป่าอเมซอนชื่อว่า Panguana เพื่อศึกษาพันธุ์สัตว์ป่า แน่นอนเธอเอง ก็ติดสอยห้อยตามผู้ปกครองไปด้วย ในป่าอเมซอนไม่มีโรงเรียนมัธยมหรอกครับ มีแต่โรงเรียนชีวิตจริง Juliane ถูกสอนการดำรงชีพในป่า โดยพ่อกับแม่ของเธออยู่สองปี ถ่ายทอดให้จนหมดทั้งวิธีการสังเกตสัตว์, การเอาตัวรอดในพงไพร และการป้องกันตัวเองจากแมลง จนกระทั่งเจ้าหน้าที่มาพบเธอเข้า จึงบังคับให้พ่อและแม่พา Juliane กลับไปเข้าโรงเรียน ในระบบที่กรุงลิม่าดังเดิม ซึ่งครอบครัว Koepcke ก็ปฏิบัติตามโดยดี ครั้น Juliane เรียนจบมัธยมปลาย คุณแม่ Maria เห็นสมควรแก่เวลาจะพาลูกกลับไปอยู่ป่า เธอวางแผนบินกลับศูนย์วิจัยในวันที่ 20 ธันวาคม 1971 แต่ Juliane ขอร้องให้อยู่ร่วมพิธีจบการศึกษา ในวันที่ 22 ธันวาคมเสียก่อน Maria เห็นด้วย จึงเลื่อนวันกลับเป็นคืนคริสต์มาสอีฟ 24 ธันวาคม แทน เมื่อถึงวันบิน ปรากฏว่าเที่ยวบินทุกเที่ยวเต็มหมด เหลือเพียงสายการบินโลว์คอสอันมีชื่อเสียง ด้านความปลอดภัยไม่ดีนักชื่อ Líneas Aéreas Nacionales South America (LANSA) เท่านั้น หลังจากคุยกันทางโทรศัพท์กับสามีที่อยู่ในป่า Wilhelm ออกอาการไม่เห็นด้วยอย่างแรงที่จะให้ลูกเมีย เดินทางกับสายการบินนี้ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นเลย ทุกคนจึงจำใจไปเสี่ยงเอาดาบหน้า เวลา 11:00 น. เจ้าหน้าที่สนามบินร้องเรียก ให้ผู้โดยสารเที่ยวบิน LANSA 508 ขึ้นเครื่องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ Juliane และ Maria จะขึ้นไปนั่งในแถวที่ 2 จากท้ายสุด โดยเด็กสาวนั่งติดหน้าต่างทางขวา แม่ของเธอนั่งกลาง และมีชายร่างใหญ่ นั่งทางฝั่งซ้ายติดกับทางเดิน ไม่นานเครื่อง Lockheed L-188A ก็เร่งเครื่องเต็มกำลัง ส่งสามล้อเหล็กพ้นพื้นดิน ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าไปตามปกติ การเดินทางแบ่งเป็น 2 ช่วงครับ ช่วงแรกระยะทาง 489 กม.ไปเมือง Pucalpa ในเวลา 70 นาที ซึ่งผ่านไปได้โดยสวัสดิภาพ เด็กสาวและแม่ดูจะเอนจอยกับอาหารบนเครื่อง ซึ่งเสิร์ฟแซนด์วิชเป็นพิเศษ จนกระทั่งเข้าสู่ช่วงที่สองได้ประมาณ 10 นาที ท้องฟ้าภายนอกเครื่องบินจากเคยสว่างจ้า จนต้องใส่แว่นกันแดด ก็แปรเปลี่ยนเป็นมืดดำ ราวกับเวลากลางคืน ใช่แล้ว ไฟลท์ LANSA 508 กำลังบินเข้าสู่ใจกลางพายุ ฟ้าแลบแปลบปลาบด้านนอกเครื่องตลอดเวลา ข้าวของที่เก็บไว้เหนือหัวบ้างหล่นลงมา เครื่องตกหลุมอากาศใหญ่หลายครั้ง จนทุกคนรู้สึกเหมือนไม่มีลำไส้ ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ระงมทั่วทั้งลำ "หวังว่าเราจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ" Maria แม่ของเธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และ เปรี้ยงง!! เสียงดังกัมปนาทถึงขั้นทำให้ทุกคนหูดับ ตามมาด้วยแสงสว่างวาบสร้างความตื่นตระหนก ให้กับผู้โดยสารมากขึ้นไปอีก เครื่องบินเคราะห์ร้ายถูกฟ้าผ่าลงมา ที่ปีกขวาตรงจุดถังน้ำมัน ทำให้เกิดแรงระเบิดเปิดตัวเครื่องเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ Juliane ได้ยินแม่ของเธอร้องไห้และพูดเบาๆว่า "การเดินทางของเราคงจบตรงนี้แล้วล่ะ" สิ้นเสียงสุดท้ายของแม่ เครื่อง Lockheed L-188A ก็ปักหัวลงอย่างรวดเร็ว เสียงแห่งความเงียบ จากเครื่องยนต์สองข้างที่ดับสนิท เธอลืมตามองไปข้างกายจึงพบว่า แม่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว อันที่จริง เธอไม่ได้อยู่บนเครื่องบินแล้วต่างหาก! Julianne ร่วงหล่นจากความสูง 11,000 ฟุต ตัวล็อคแน่นติดกับเก้าอี้โดยสาร ขณะอยู่กลางอากาศ เธอบอกว่ามันช่างเงียบเชียบ และมองไม่เห็นวิวอะไรทั้งสิ้น สติสัมปชัญญะของเธอวูบหายไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ในห้วงเวลาไม่กี่วินาทีนั้น เธออยากจะลืมตาตื่นขึ้นบนเตียง นุ่มอันอบอุ่นของเธอ หวังให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันร้าย อีกไม่กี่อึดใจเธอก็คงได้ยินเสียงบ่นของแม่ เร่งร้องให้รีบตื่นไปโรงเรียนเสียที แต่เมื่อลืมตา เธอก็ยังดำดิ่งสู่ความตาย นี่คือเรื่องจริง Juliane อยู่ในสภาพหัวปักพื้น และสัมผัสกับยอดไม้แห่งป่าทึบเปรูเข้าอย่างจัง แรงเสียดทานเพิ่มมากขึ้นและ เธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย ก่อนจะหมดสติไป Juliane ตื่นขึ้นอีกครั้งเพื่อพบว่าตัวเองนอนอยู่กลางป่าดงดิบ ตัวเธอหลุดออกจากเก้าอี้แล้ว อาจเพราะตื่นมาปลดเข็มขัดออกโดยไม่รู้ตัว เธอเริ่มคลานไปรอบๆ ทั้งที่มองเห็นไม่ชัด เพราะดวงตาขวาบวมปูด ก่อนจะสลบไปอีกครั้งเป็นเวลานานถึง 19 ชั่วโมง รอดชีวิตอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอร่วงจากเครื่องบินความสูงนับหมื่นฟุตโดยไร้ชูชีพ แต่ใครจะรู้ว่า วิบากกรรมของ Juliane เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น... ท่านผู้อ่านคงเคยได้ยินชื่อและกิตติศัพท์ของป่าอเมซอนกันมาบ้าง เนื้อที่ 5,500,000 ตร.กม. อันเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานาชนิด บนบกมีงูอนาคอนด้า, ในน้ำมีปลาปิรันญ่า และในอากาศก็เต็มไปด้วยแมลงนานา การจะเอาชีวิตรอดในป่านี้ได้คุณต้องเป็น แบร์ กริลส์ (ผู้เชี่ยวชาญการดำรงชีพในพื้นที่ยากลำบาก) หรือไม่คุณก็ต้องถูกสอนให้อยู่กับมันมาตั้งแต่เด็ก โชคยังดีที่ Juliane มีคุณสมบัติข้อหลัง อย่างไรก็ตาม Juliane เป็นเพียงเด็กหญิงอายุ 17 แถมยังได้รับบาดเจ็บหลายแห่งจากการเหตุการณ์เครื่องบินตก เธอปวดช่วงคอ หลัง และเอว, มีแผลถูกบาด โดยชิ้นส่วนเครื่องบินค่อนข้างลึกที่แขนขวา แถมยังมองอะไรไม่ค่อยเห็นเพราะสายตาสั้น เธอพยายามร้องเรียกหาแม่ของเธอและคนอื่น ไร้เสียงตอบรับ มีเพียงเสียงสัตว์ป่าร้องกันเซ็งแซ่ ในช่วงวันแรก Juliane ต้องอาศัยการดื่มน้ำจากใบไม้ประทังชีวิต สัญญาณแห่งความหวังมาถึงในวันที่ 3 เมื่อเธอได้ยินเสียงเครื่องบินค้นหาบินผ่านเหนือหัวไป แต่ด้วยยอดไม้รกทึบ ทำให้โอกาสในการพบเธอนั้นแทบไม่มีเลย เธอจึงกำหนดเป้าหมายแรก คือออกไปสู่พื้นที่โล่งให้ได้ หลังตัดสินใจเดินตะลุยป่ารกชัฎ เธอใช้วิธีที่พ่อสอนมาคือ ปารองเท้าไปข้างหน้าเพื่อให้งูตกใจหนี ก่อนจะเดินไปเก็บและปาต่อไปเรื่อย ทีละก้าว ทีละก้าว อาหารเพียงอย่างเดียวตอนนี้คือลูกอมถุงหนึ่ง ที่เก็บได้จากซากเครื่องบิน หลังจากเดินอย่างมุ่งมั่นหนึ่งวันเต็ม เธอก็พบเข้ากับลำธารเล็กๆ และระลึกถึงคำสอนของพ่อแม่ "หากลูกหลงป่าและเจอลำธาร จงเดินตามไป มนุษย์จะอยู่ไม่ไกล" Juliane เดินไปเรื่อย จนลำธารเริ่มกลายเป็นคลองใหญ่ แต่ของกินเธอเริ่มร่อยหรอเหลือลูกอมเพียงไม่กี่ชิ้น ทำให้แรงในการเดินน้อยลงทุกที อีกทั้งสภาพภูมิประเทศและอากาศก็โหดร้ายมาก ฝนตกตลอดวัน พอฝนหยุดก็มาพร้อมความหนาวและยุงป่า อีกสิ่งหนึงที่น่ากลัวคือ เริ่มมีแมลงวันเข้าไปวางไข่เล็กๆ ในแผลที่แขนขวาของเธอแล้ว ด้วยความกลัวว่าแขนจะเน่าและเสียแขนไป เธอพยายามรีดแผลอย่างรุนแรงเพื่อให้หนอง, เลือด และไข่แมลงวันหลุดออกมา เจ็บปวดทรมานแต่ก็ไม่สามารถทำให้ไข่ ที่ฝังแน่นหลุดออกมาได้เลย สักพักเธอก็สังเกตเห็นนกแร้งเกาะอยู่บนซากอะไรสักอย่าง มันคือซากเครื่องบินไฟลท์ LANSA 508 นั่นเอง เมื่อ Juliane เข้าไปสำรวจ เธอก็พบศพผู้เสียชีวิตจำนวนหนึ่ง สร้างความหดหู่ใจให้เธอยิ่งนัก ในวันที่ 6 ของการเดินทาง Juliane ได้ยินเสียงร้องของนก Hoatzin นกชนิดนี้ มักหากินอยู่ใกล้กับแหล่งน้ำ เธอรู้ทันทีว่าเธอใกล้ จะถึงจุดหมายแล้ว ซึงก็จริง ในที่สุดเธอก็มาถึงที่ราบลุ่มแม่น้ำขนาดใหญ่ การเดินทางอันโหดร้ายจะได้จบเสียที แต่เธอคิดผิดถนัด สิ่งที่เธอควรจะเจอคือมนุษย์ที่สามารถช่วยเธอได้ แต่ก็ไร้วี่แวว Juliane ได้ยินเสียงเครื่องบินค้นหาอยู่บ้าง ก่อนค่อยๆเงียบหายไป บ่งบอกได้ว่า ทางการยกเลิกการค้นหาซากเครื่องบินแล้ว เพราะสภาพแวดล้อมอันยากลำบาก ความหวังของเธอเริ่มเลือนลาง แผ่นดินลุ่มแม่น้ำที่เธอใช้ชีวิตอยู่ก็หดเล็กลงเพราะน้ำขึ้น ที่สุดเธอก็ต้องลงไปอยู่ในน้ำตื้น และเมื่อเท้าลงน้ำ อันตรายก็คืบคลานเข้ามา จระเข้อเมซอน, ปลากระเบน และปลาปิรันญ่า คือแขกขาประจำที่แวะมาเยี่ยมเยียนเธอทุกวัน ซึ่งวิธีเอาตัวรอดจากพวกมัน ก็เหมือนตอนท่านผู้อ่านยังเป็นเด็ก คือการเล่นจรเข้ขึ้นบก ต้องรีบหนีให้ทันไม่งั้นโดนลากลงไปแน่ อยู่ตรงนั้นได้พักใหญ่ Juliane ก็ตัดสินใจ ไปตายเอาดาบหน้า โดยรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีว่ายน้ำ ไปเกาะซุงท่อนใหญ่ที่ลอยมา และลอยไปตามกระแสน้ำอเมซอน ปล่อยชีวิตไว้กับลิขิตพระเจ้า ไม่นานเธอก็เห็นกระท่อมริมน้ำหลังหนึ่ง เมื่อเข้าไปสำรวจก็พบน้ำมันหนึ่งแกลลอน Juliane รีบหยิบน้ำมันนั้นมาราดตัวเธอเพื่อฆ่าเชื้อโรค และได้ผล ตัวหนอนแมลงวันที่อยู่ในแขนเธอ ไหลออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ เธอตั้งใจพักแรม ณ กระท่อมน้อยเป็นเวลา 2-3 วัน ในระหว่างนั้นก็พยายามไล่จับกบที่กระโดดอยู่รอบๆเป็นอาหาร เธอช้าเกินไปจึงจับไม่ได้สักตัว แต่นั่นก็นับเป็นโชคดีของเธอ เพราะมันคือกบพิษมีฤทธิ์ถึงตาย เช้าวันออกเดินทาง Juliane ตื่นขึ้น เพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน ในตอนแรกเธอคิดว่า คงประสาทหลอนเหมือนเคย แต่แล้วก็ปรากฎร่างของชายตัดไม้ 3 คน! ทุกคนอยู่ในอาการช็อครวมถึง Juliane ด้วย น้ำตาไหลริน ชายเหล่านี้คือคนที่เธออยากเจอมากที่สุดในชีวิต หลังได้สติทั้งสามจึงช่วยกันพา Juliane ที่อยู่ในสภาพใกล้ตายเต็มทีส่งโรงพยาบาลโดยเร่งด่วน เธอถูกส่งถึงมือหมอ และได้รับการรักษาพยาบาลอย่างดีที่สุด. เด็กสาวฟื้นตัวจากอาการป่วยทางกายอย่างรวดเร็ว แต่รอยแผลเป็นทางใจนั้นยังคงอยู่ เธอคิดถึงแม่ ด้วยไม่รู้แม้ชะตากรรมของแม่เธอ เธอคิดถึงพ่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าข่าวของเธอ จะถูกส่งไปถึงเขาไหม ก๊อก ก๊อก... ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาภายในห้อง Juliane จำเขาได้ในทันที พ่อและลูก โผกอดกันไม่มีแม้แต่คำพูดสักคำ คงไว้เพียงน้ำตาแห่งความดีใจ ที่ได้เจอกันอีกครั้งในชีวิต แต่ก็มาพร้อมกับข่าวเศร้า มีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ LANSA ไฟลท์ 508 ตก 91 คน เป็นลูกเรือ 6 คน และผู้โดยสาร 85 คน มีผู้รอดชีวิต 1 คน ชื่อ Juliane Koepcke ไม่ว่าปัญหาของท่านผู้อ่านจะหนักหนาสาหัสแค่ไหน ขอจงอย่าทิ้งความหวังที่จะมีชีวิตต่อไป #ปาฏิหารย์เกิดขึ้นได้เสมอ ------ เกร็ดเล็ก : นักบินถูกกดดันจากความหวัง ของผู้โดยสารที่ต้องการกลับไปฉลองวันหยุดคริสต์มาสกับครอบครัว ทำให้พวกเขาตัดสินใจเสี่ยงบินฝ่าพายุ นำมาซึ่งโศกนาฏกรรมในที่สุด เกร็ดน้อย : หลังการสืบสวนพบว่า Maria แม่ของเธอ รอดชีวิตจากการตกสู่พื้น แต่เสียชีวิตเพราะอาการบาดเจ็บ และความโหดร้ายของป่าอเมซอน ส่วน Juliane ต่อสู้อยู่ในป่ายาวนานถึง 11 วัน - Xyclopz ___________________ ___ ที่มา :เพจย่อยประวัติ โค๊ด: https://www.facebook.com/yoyhistory #ภาพและเรื่องราวต่างๆที่น่าสนใจ ;) |