วันแรกที่ซาอุฯ.

[b.chaiyasith]

เมืองสำคัญที่ห้าม Non muslim เข้าอย่างเข้มงวดคือ อัล เมกกะและอัลเมดิน่า
ฝ่าฝืนมีโทษจำคุกอย่างน้อยสามเดือน ทั้งสองเมืองมีถนนบายพาสให้Non muslimอ้อม
เมืองอัลเมกกะห่างจากเมืองหลวงเจดด้าเพียง70กม.ใช้เวลาบินจากเจดด้าเพียง10นาที
มีรถเมล์รับส่งจากสนามบินเจดด้าไปแสวงบุญ (เหมือนเมล์ขาวนายเลิศ) หน้าแสวงบุญ
จะมีเครื่องบินลงที่สนามบินเจดด้าต่อกันทั้งวัน มีที่พักผู้โดยสารสำหรับผู้แสวงบุญโดย
เฉพาะ รับได้6หมึ่นคนต่อวัน มุงหลังคาด้วยวัสดุเดียวกับสนามบินสุวรรณภูมิ น้ำซึม
ได้หากฝนตกหนัก หลังคาชนิดนี้เหมาะกับที่เจดด้า เพราะแทบจะไม่มีฝน
ผู้แสวงบุญจะต้องเดินทางไปทั้งสองเมืองทั้งอัลเมกกะและอัลเมดีน่า

ต่อ

[b.chaiyasith]

เดือนเมษายน ผู้เขียนจะได้กลับบ้านแล้ว ๑๓เดือน อยู่เลยสัญญา๑เดือน
เป็นไปได้ไง เตรียมตัวกลับบ้าน เครื่องเสียง เครื่องใช้ไฟฟ้าราคาไม่แพง
ที่นี่ไม่มีภาษี เมืองอัลโคบ้า เหมือนฮ่องกง(ฟรีพอร์ท) ราคาใกล้เคียงกันทุก
ร้าน คนขายมักพูดว่า ไม่ได้บอกผ่าน(Fixed prices) ฟูรูส คะเซียย์ รา
คาไม่แพง และมักจะต่อไม่ได้ อาจถูกไล่ออกจากร้าน หากตื้อไม่เลิก ถ้า

หากถามแล้วไม่ซื้อ เขาจะพูดว่า เล๊ส์ มาสฟ์จี้บ (ทำไมไม่เอา) คนไทยชอบ
ซื้อเครื่องเสียงโซนี่ แต่ก็มีเครื่องเสียงจากอเมริกา ยุโรป ยี่ปุ่น ดีๆมากมาย
ให้เลือก รีวอกซ์จากเซอร์วิสเซอร์แลนด์ แบงค์โอลูฟเซ่นจากเดนหมาก ยามา
ห้าจากยี่ปุ่น มารั๊นท์จากยี่ปุ่น นากามิชิจากยี่ปุ่น เจบีแอลจากอเมริกา ฯลฯ

ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ทุกคนหอบหิ้วกันรุงรัง ผู้เขียนได้โซนี่กระเป๋าหิ้ว
ทีวี ITT(ไม่รู้ซื้อทำไม) หนักจะตาย ได้ตั๋วเครื่องบิน Pakistanian Air line
(ปากีสถาน) เป็นตั๋วราคาถูก ชั้นประหยัด Economy class  บริษัทถามว่าต่อ
สัญญาหรือไม่ (No I don't want) ผู้เขียนไม่อยากต่อสัญญา ร้อนซะขนาดนี้
ไม่เอาแล้ว ได้เห็นหนังสือเดินทางครั้งแรกตั้งวันแรกแต่ลงเครื่อง หน้าในประทับ
ตรา Exit Only ไปไม่กลับเรียบร้อย มีหลายคนกลับพร้อมกัน ถึงสนามบินแผนก
ผู้โดยสารขาออก ชั่งน้ำหนักกระเป๋า เชกอิน ให้๒๐กก. (สัมภาระ)เกินไปกก.ละ
๕๖๐บาท (๗๐รียาลส์) ส่วนใหญ่เกินกันทุกคน ๑๐-๒๐กก.ทุกคนไม่มีปัญหามีเงิน
เสีย น้ำหนัเกินเรียกว่า Exceed เมื่อชั่งน้ำหนักแล้ว พนักงานจะดูหนังสือเดินทาง
พร้อมตั๋วระบุเที่ยวบิน วันเวลา เที่ยวบินที่ Fligh N0.เราบินกลับ ด้วยเครื่องสาย
การบิน PIA ได้บอร์ดิ้งพาสส์แล้ว พากันไปที่ช่องทางออก Gate ไปรอขึ้นรถขน
ถ่ายผู้โดยสาร Nioplan เป็นแบบยกทั้งตู้ขึ้นช่องประตู ขึ้นเครื่องกลับบ้านแล้ว มี
ความรู้สึกว่าโล่งอก พ้นประเทศนี้แล้ว

เครื่องPIA DC10 พาพวกเราเหินฟ้าไปยังนครการาจี เมื่อครื่องขึ้นแล้วทุกคนก็ถ่าย
รูปกันเป็นที่ระลึก บางคนก็สั่งเครื่องดืมราคาแพงมาดื่มให้หายอยาก อดอยากมาเป็น
ปี ใบหน้าของแต่ละคนบ่งบอกถึงความดีใจที่จะได้พบหน้าลูกเมีย สนุกสนานเฮฮากัน
ตลอดทาง ใช้เวลาเดินทาง 3 ชั่วโมงถึงสนามบินนครการาจี (ปากีสถาน) ลงจากเครื่อง
บินไปเปลี่ยนเครื่อง Transit รออีก2ชั่วโมง ระหว่างนี้จะมีทีเดินเล่นอยู่ภายในห้องพัก
ผู้โดยสาร จะออกข้างนอกกได้หากเราแจ้งกับสายการบินว่าอยากเที่ยวในเมือง แต่คง
ไม่มีใครอยากเที่ยวเมืองนี้ เพราะเหม็นขีัแพะทั้งเมือง ผู้เขียนรู้สึกอย่างนี้จริงๆเพราะ
ตอนขึันเครื่องมาก็ได้กลิ่นเหม็นสาปทั้งเครื่อง กลิ่นอับๆเหมือนคนไม่อาบน้ำแต่ใช้น้ำหอม
ชะโลมไว้ โชยไปทั้งเคร่ือง ฝรั่งเรียกคนปากีสถานว่า (แพกกี้) คนไทยเรียก"ไอ้เหม็น"
เหม็นระดับโลก นี่ต้องเรียกว่าเป็นการผจญภัยขากลับอีกแบบ สายการบินราคาถูกที่บริ
ษัทจัดหางานชอบจัดให้ เป็นบรรณาธิการกับคนงาน กระเหลี่ยงไทย (ฝรั่งเรียกคนไทย
อย่างนี้)Third Country Nation (TCN) ไอ้พวกตาน้ำข้าวมันมองพวกเราอย่างนี้จริงๆ
แถมพวกจัดหางานยังทำพวกเราเจ็บเข้าไปอีก เก็บตังค์ราคาตั๋วเครื่องบินแพง แต่หาตั๋ว
ถูกสุดให้ (กลับถึงบ้านก็ดีแล้ววะ) ขึ้นเครื่องปากี DC10(ดอกจำปี) จากการาจี ใช้เวลา
เดินทาง4ชั่วโมงถึงดอนเมือง เครื่องบินผ่านรังสิต ทอดตัวลงต่ำเหนืออาคารโรงาน กางล้อ
ออกตึกตัก กำลังลงแล้ว นี่หริอดอนเมืองประเทศไทย Bangkok Airport เสียงล้อกระทบ
พื้นดังโคลม แล้วตามด้วยเสียงเร่งเครื่องเบรคดังสนั่นหวั่นไหว ปลอดภัยพวกเราลงถึงพื้น
แล้ว เครื่องกำลังออกจากรันเวย์ วิ่งเข้าแท็กซี่เวย์ ไปลานจอด เครื่องจอดสนิท

ลาก่อนPIA สาวการาจีโฮสเตทโบกมืออำลาที่ทางออก พวกเราสพายกระเป๋าลงจากเครื่อง
ไปขึ้นรถถ่ายผู้โดยสาร เดินทางต่อไปยังที่พักขาเขัา เข้าคิวประทับหนังสือเดินทาง Entry

ดูเหมือนทุกคนจะกล่าวคำสวัสดีกันบ่อยมาก คงเป็นเพราะดีใจ ทุกคนต้องเขียนการ์ดเข้า
ประเทศ ชื่อ นามสกุล ที่อยู่ ที่จริงเขาจะหนีบติดไว้ตั้งแต่ขาออกจากประเทศไทยแล้ว
ถ้าไม่มีต้องเขียนใหม่ เมื่อเข้าได้แล้ว ไปรอรับสัมภาระ บางคนกระเป๋าหาย มันเปลี่ยน
เครื่องแต่ไม่กลับขึ้นมาบนเครื่องใหม่ ต้องไปแจ้งเจ้าหน้าที่ไว้ก่อน แล้วเขานัดมารับ
หากหายไปเลย เขาใช้ให้ประมาณ๓๐๐$ ไม่คุ้มแน่นอน

เมื่อได้กระเป๋าแล้วจะมีเด็กขนกระเป๋า(Porter) มาถามว่าเสียตังค์ไม่ต้องเปิดกระเป๋า ให้
สอดตังค์ไว้ในหนังสือเดินทาง เมื่อศุลกากรเห็นเงินจะประทับตราว่า ได้รับการยกเว้น
ภาษีเพราะอยู่นาน (Personal Effect) พจญภัยอีกเล็กน้อยที่บ้านเรา ช่องใครช่อง
มันPorterพาไป
ออกจากตรวจกระเป๋า เดินไปตามทางมองหาคนมารับกันเอาเอง มากันพร้อมทั้งบ้าน
เลยนะ

ยังมีต่อ (เชิญหน้า2ครับ)    

    

[b.chaiyasith]

 
กลับมาพักได้๒เดือนมีคนมาชวนไปทำงาน สัญญา๓เดือน สัญญาสั้นๆ
น่าสนใจ เป็นงานของบริษัท ลอจีสติก(การขนส่งอุปกรณ์และติดตั้ง
เสาสัญญาณไมโครเวฟ (ทวนสัญญาณโทรศัพท์)Telephone Repeater

โปรดรอ

[b.chaiyasith]

นัดหมายกับบริษัทจัดหางานไปคุยกับตัวแทนนายจ้าง ต้องเตรียมเอกสาร
ใบผ่านงาน(Bio Data)(Resume) To Whome It May Concern
มีเยอะๆยิ่งดี หากไม่มีต้องพิมพ์เอาเอง แต่งเอาเองให้มันตรงกับที่เขาต้องการ
เช่นครั้งนี้ผู้เขียนต้องไปเป็น Motor Pool Mechanic จึงต้องหาเอกสารให้สมจริง
และหลักฐานการศึกษา ไปคุยตกลงเรียบร้อย เตรียมตัว 

การจะเดินทางไปประเทศนี้อีกเป็นครั้งที่๒ หากไม่ได้ไปที่เดิม วีซ่าเดิม
เปลี่ยนสถานที่ใหม่ บริษัทใหม่ ก็ต้องทำหนังสือเดินทางใหม่ บ้านเรา
ทำง่ายมาก ไปที่กองหนังสือเดินทางไทย ไปยื่นเรื่องขอทำหนังสือเดิน
ทาง ใช้บัตรประชาชนอย่างเดียว ไปกรอกรายละเอียดให้ครบ หากเคย
มีหนังสือเดินทางแล้ว ให้เอาเล่มเก่าไปแสดงระบุว่า (เคยมี) เจ้าหน้าที่จะ
เจาะรูยกเลิกและคืนเล่มให้เรา

จำเป็นต้องใช้หนังสือเดินทางเล่มใหม่เพราะหากใช้เล่มเดิมอาจเข้าประเทศ
ปลายทางไม่ได้ จะมีการตรวจสอบย้อนหลังว่าเคยมาทำอะไร เสียเวลาและ
อาจต้องนอนรอจนกว่าจะตรวจสอบเสร็จ เพื่อเป็นการป้องกันเกิดปัญหาจึง
จำเป็นต้องทำใหม่

สำหรับคนงานที่ไม่ค่อยรู้เรื่อง จะถูกบริษัทจัดหางานพาไปทำเสียโน่นนี่มาก
มายตามแต่จะหลอกได้ จากเล่มละ๑พันบาทกลายเป็นหลายพันบาท หลัง
จากนี้ก็ไปตรวจโรค ไปฉีดยาตามแต่ละประเทศระบุ ไม่เหมือนกันทุกประเทศ
ต้องมีสมุดสีเหลืองของกรมอนามัย ระยะหลังๆดูเหมือนไม่มีแล้ว ใช้ของโรงพยา
บาลอย่างเดียว ค่าตรวจโรคประมาณไม่เกิน๑พันบาท ตัวแทนก็หากินตรงนี้อีก
โดยหลอกว่าต้องตรวจมากหลายอย่าง ให้เสียเงินเยอะๆ

ได้หนังสือเดินทางเล่มใหม่ประมาณ๑อาทิตย์หลังวันที่ทำ (ส่งไปให้ที่บ้าน)
นำหนังสือเดินทางไปให้ตัวแทนจัดหางานนำไปประทับตราวีซ่าที่สถานทูต
ปลายทางทำงาน เมื่อได้ประทับตราวีซ่า จากนั้นหาตั๋วเครื่องบินที่จะเดินทาง

ต่อ
   

[b.chaiyasith]

ได้หนังสือเดินทางแล้ว ไปคุยกับตัวแทนนายจ้าง เป็นคนอเมริกัน
เตรียมเอกสารไปพร้อม วันนี้ต้องปลอมตัวเป็นแมกคานิก(ช่างกล)
ฉนั้นเอกสารต่างๆจึงโยงใยถึงกันหมด รวมทั้งประสบการณ์ เรื่อง
นี้ใช้ให้เพื่อนที่เป็นงานบุคคลทำถนัดนัก (ฝรั่งสนใจแค่มีให้ดูเท่านั้น)
ทำงานที่ไหนต้องขอไว้นะครับ จำเป็นต้องหาเอกสารมาเพิ่ม
เพื่อให้สมจริง(เอกสารทางราชการห้ามปลอมนะครับ) ส่วนเรื่องการทำงานไม่ต้องพูดถึง
ต้องหาให้พอ ปีแรกก็เรียนทุกอย่างอยู่แล้ว ผ่านเวอร์คช็อบโรงงานทุก
วัน เข้าใจทุกอย่าง เมื่อเอกสารดีการคุยก็เป็นสิ่งประกอบเท่านั้น
(จำไปเป็นแบบอย่างกันนะครับ) สำหรับใครที่กำลังเตรียมตัวไปทำ
งานต่างประเทศ สมัครบ่อยๆ สัมภาษณ์บ่อยๆ จะได้งานดี ความ
กลัวจะลดลง สะสมคำถามที่ได้มาไปคิด หาทางออกดีๆ

สำหรับผู้เขียน ก่อนเดินทางไปตะวันออกกลาง ได้ผ่านงานกับต่าง
ชาติมามาก จึงไม่กลัวที่จะเข้าหา กล้าถาม กล้าเรียกร้องพวกต่าง
ชาติไม่ชอบคนหงอ เรียกเงินเดือนให้เกินตัวเข้าไว้ เขาจะอยากได้
และพยายามต่อรอง แต่อย่ามากเกินไป ผู้เขียนเคยเรียกมากจนเขา
ไม่เอา กลัวไปเลย อย่าปล่อยช่องว่างเงินเดือนไว้เป็นอันขาด เขาจะหา
ว่าเราตกงานให้เท่าไรก็เอา ทำใจกล้าๆใส่ตามที่ตัวเองต้องการ

วันนี้ผู้เขียนคุยกับฝรั่งอเมริกันจบแบบสบายๆ เซนต์สัญญาเรียบร้อย สาม
เดือน เงินเดือน ๒๕๐๐รียาล ต่อสัญญาได้หากมีการตกลงกันใหม่ ไม่บังคับ
แฟร์ดี อาทิตย์หน้าออกเดินทาง
   ก่อนออกเดินทางผู้เขียนได้พบเพื่อนร่วมงานสองคน เป็นคนศรีราชา คนหนึ่ง
เป็นเจ้าของอู่ซ่อม พี่เอก อีกคนเป็นช่างซ่อมเครื่องยนต์(ช่างตุ๋ย) ทั้งสองคนไม่เคยรู้จักกันรวมทั้ง
ผู้เขียน เราคุยกันไม่มากนักและได้นัดหมายเจอกันที่ดอนเมือง

เดือนกรกฎาคม๑๙๘๐ เป็นการเดินทางครั้งที่สอง   
ก่อนออกเดินทาง ตามธรรมเนียมจะมีเพื่อนไปส่ง นั่งคุยกันด้วยความเป็นห่วง คาดการณ์
กันไปต่างๆนาๆ ดีบ้างร้ายบ้างแล้วแต่จะนึกออก  บางคนบอกส่งเราไปชิมรางดูก่อน ถ้าดี
จะตามไป สำหรับผู้เขียนการไปเที่ยวนี้ ได้รู้ร้อนหนาวแล้ว ยังไม่รู้ก็เมืองที่จะไปนี่และ ไม่
เคยไป รู้แต่ว่าอากาศไม่ร้อนมาก อยู่ทางใต้ (ดีกว่าทางตะวันออก)

เมื่อชั่งกระเป๋าและได้บอร์ดิ้งพาสแล้ว (ที่นั่ง) ขาไปน้ำหนักกระเป๋าเบา มีแต่ชุดทำงาน กับกระเป๋า
สพาย โบกมือลาพรรคพวกที่ไปส่ง เดินเข้าประตูทางออก ไปตม.ตรวจประทับตราออกจากประเทศ
ไทย เดินไปที่เกต ทางขึ้นเครื่อง ขึ้นรถขนถ่ายผู้โดยสารไปเครื่องบินที่จอดอยู่กลางลาน วันนี้บิน
ด้วยเครื่องไทรสตาร์ Lockheet L1011 ของสายการบิน Gulft Air ลำตัวเครื่องเหมือน DC10
McDonnell Douglas ของสายการบินไทย เจ้าจำปี
 

L1011 คงจะพาเราบินไปด้วยความสวัสดิภาพ บรรทุกผู้โดยสารได้ประมาณ360คน บนเครื่อง
มีทั้งไทยและแขกเป็นโฮสเตรทและสจ๊วจ ผู้หญิงเรียก โฮสเตรท ผู้ชายเรียก สจ๊วจ
ก่อนเครื่องออกเดินทาง สายการบินจะแสดงวิธีใช้เครื่องหายใจ ประตูทางออก แจ็กเก็ต
จะอยู่ใต้เบาะ วิธีใส่ เครื่องบินหากล่อนลงน้ำจะอยู่ได้๔๕นาทีก่อนจม ส่วนมากแตกไม่มี
ชิ้นดีเสียก่อน และถ้าจำเป็นต้องล่อนลงฉุกเฉิน จะต้องทิ้งน้ำมันเสียก่อน น้ำมันจะอยู่ที่
ปีกทั้งสองข้างประมาณ 75,000ลิตร คงไม่มีเวลาที่จะทิ้งน้ำมันหรอก คงต้องลงไปด้วยกัน
ทั้งคนทั้งน้ำมันนั่นและ แค่ล่อนลงได้ก็บุญแล้ว ส่วนมากลงแบบบังคับไม่ได้ ปักดิ่งควงสว่าน

ชั่งเหอะ ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว จากนั้นเครื่องจะค่อยถอยออกจากที่จอด แท็กซี่ไปตามทาง
ไปเข้ารันเวย์ แล้วแอ็บโพสท์ เร่งเครื่องเต็มที่ ปล่อยเบรควิ่งออกไปจนเกือบสุดรันเวย์
รันเวย์ที่ดอนเมืองยาวประมาณ2800เมตร ฉนั้นประมาณ2000เมตรก็ต้องยกหัวขึ้น แล้ว
วิ่งต่อจนล้อพ้นรันเวย์ เมื่อพ้นรันเวย์แล้วเครื่องจะเพิ่มระดับขึ้นอย่างเร็ว และกับตันจะเอียง
เครื่องซ้าย-ขวาเพื่อให้ผู้โดยสารเห็นด้านล่าง และมักจะคุยผ่านไมค์ว่า ผมคือกับตัน..
วันนี้อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าโป่ง บินด้วยความสูง 35,000ฟิต ความเร็ว900กม/ชั่วโมง
โดยประมาณ คาดว่าจะใช้เวลาเดินทางถึงปลายทางประมาณ7ชั่วโมง หากท่านต้องการ
สิ่งใดเพิ่มเติมขอได้จากพนักงาน ขอให้ท่านเดินทางด้วยความสดวกสบาย
ต่อ   

[b.chaiyasith]

เรามองออกไปด้านข้างทางหน้าต่าง เห็นกทม.อยู่ข้างล่าง มีเมฆปกคลุมเป็น
หย่อมบางๆ อากาศเดือนนี้มีฝนร้อนชื้น เสียงโทนดังปลดเข็มขัด หลายคน
ลุกไปเข้าห้องน้ำ บางคนไปมองข้างหน้าต่าง คงเริ่มคิดถึงบ้าน มีคนไทยเกือบ
ครึ่งลำ มีแขกขาว ฝรั่ง และชาติอื่นๆอีก มองไม่ออก คนเอเซียหากไมพูด
บางทีก็ดูไม่ออก ส่วนคนไทยที่ไปทำงาน มองดูไกลๆก็รู้ ยิ่งคนอีสานยิ่งมีเอกลักษณ์
เฉพาะ คนไทยเดินขวางถนน เกาหลีเดินเข้าแถว ฟิลลิปีนส์ส่งเสียงเหมือนคนจีน
(บุตตังอีนังโน) เรียกพวกเดียวกันว่า"ปิน้อย" ออกนอกเรื่องไปอีกแล้ว

กลับมาบนเครื่องกัลฟแอร์ดีกว่า พนักงานเริ่มเสริพอาหาร ของกินเป็นอาหาร
ถาด มีให้เลือก ไก่ เนื้อ ปลา (ไม่มีหมู) แขกห้าม Chiken.? Beef.?
Fish.? No pork  Cofee กาแฟ Tea น้ำชา Juices น้ำผลไม้ Beer เบียร์
Wine ไวน์ No Whisky แขกไม่เสริพแอลกอฮอร์

อิ่มท้องแล้ว ดูหนังบนจอเล็กๆเหนือศรีษะ สลืมสลือ อีกหลายชั่วโมง เราบินตามตะวัน
ย้อนเวลา เวลาต่างกัน๔ชม.ออกจากดอนเมือง ๑๑โมงเช้า ถึง๖โมงเย็น แต่ดูนาฬิกา
เพิ่งจะบ่าย ๒โมง เครื่องลอยนิ่ง ได้ยินแต่เสียงเครื่องยนต์ นานๆจะสั่นเล็กน้อย อากาศ
ดีมาก ผ่านมาเลเซีย เข้าบังคลาเทศ ปากีสถาน เลาะทะเลไปทางอีหร่าน ผ่านอาราเบียน
กัลฟ์ เข้าซาอุฯ มองลงไปเห็นแต่ทะเลทราย แดงเป็นเนิน นานๆเห็นมีหย่อมสีเขียว
เล็กน้อย บินในประเทศซาอุฯอีก๑ชั่วโมง เครื่องกำลังจะลงแล้ว ให้ทุกคนนั่งที่ลัดเข็มขัด
มันน่ากลัวก็ตอนขึ้นกับลงนี่และ ตอนลงกลัวไม่ตรงรันเวย์ ตอนขึ้นกลัววิ่งเลยรันเวย์
เครื่องบินเบาเครื่องทอดตัวลงต่ำ ลดเพดานลงอย่างนิ่มนวล แล้วล้อก็แตะพื้นดังคลึน
เบาๆ เสียงเครื่องเร่งสุดเสียงเพื่อเบรค แล้วเบาเครื่องวิ่งออกจากรันเวย์ เรามองไปข้างหน้า
เห็นป้าย สนามบิน Riyardh Saudi arabia นครหลวงแห่งใหม่ที่กำลังก่อสร้างอย่างมากมาย
เครื่องเข้าเทียบงวง เดินออกจากเครื่องไปตามทาง มีลูกศรชี้ไป Passenger in ผู้โดยสาร
ขาเข้า ไปเข้าแถวตรวจหนังสือเดินทาง ลืมบอกไปตอนอยู่บนเครื่องมีการ์ดขาเข้าให้กรอก
ทุกคนต้องกรอกชื่อ นามสกุล หมายเลขพลาสปอร์ท แล้เซ็นต์ชื่อ มีรายละเอียดเยอะมาก
เช่นศาสนา สถานภาพสมรส อันไหนไม่รู้ข้ามไปเลย

ตม.ที่นี่แต่งตัวเป็นทหารสีเขียว ตัวเล็กๆตามแบบฉบับคนที่นี่ มองๆหนังสือเดินทางแล้ว
มองหน้านิดหน่อย ยิ้มเข้าไว้ ห้ามกวน(ต) ห้ามพูด ห้ามบอกเคยมา ห้ามอวดรู้ ห้ามส่ง
เสียง เงียบไว้ พวกตม.จะตาไวมาก สามารถจับผิดเก่ง เสียงกระแทกตรายาง ปึกๆ
ส่งหนังสือเดินทางคืน เรารับหนังสือคืนในใจนึก ไม่เจอปัญหา ไปก่อนนะ คนอื่นๆยัง
คงเข้าคิวอีกหลายคน ไปรับกระเป๋าเสื้อผ้าที่สายพาน ยังมีอีกด่านระทึกใจ ต้องเทกระ
เป๋าออก ดูทุกชิ้น อะไรที่สงสัยจะถูกโยนลงถังขยะทันที ผู้เขียนพอทราบมาแล้ว
จึงไม่มีอะไรให้โยน ผ่านฉลุย เห็นบางคนโดนทิ้งทำตาปริบๆ ส่วนมากเป็นของกิน

รูปภาพ เทป วีดีโอ หากอยากได้คืนมาเอาวันหลัง ไม่เอาดีกว่า เผลอๆโดนข้อ
หามีภาพต้องห้าม ติดคุกก่อน พระเครื่องก็ห้ามนะครับ บางครั้งสร้อยคอแขวน
พระยังต้องถอดออกทิ้ง หนังสือที่มีรูปผู้หญิงก็ไม่ได้ ต้องเอาสีดำปิดหน้าเสียก่อน
ยาประจำตัวต้องมีใบแพทย์ด้วยจึงจะผ่านได้ อุปกรณ์กล้องแบบมือโปร์ก็ห้ามครับ
บอกแล้วว่าคิดไม่ถึงหลายอย่าง บางคนพูดขอคืน บางคนได้คืน แต่ส่วนมากไม่
คืน ผมไม่กล้าตอแย กลัวโดนตรวจละเอียดยิบ

เป็นอันว่าออกมาได้ เจอคนมารอรับ พรรคพวกที่มาด้วยก็มากันแล้ว เดินทาง
ต่อไปแค้มป์ อากาศร้อนแทบแทรกแผ่นดินหนี คนมารับบอกอาทิตย์หน้าเราต้อง
บินไปอีกเมืองหนึ่ง ตอนนี้ไปสำนักงานก่อน

ต่อ 

   

[หลอดไฟ]

รูปภาพ เทป วีดีโอ หากอยากได้คืนมาเอาวันหลัง ไม่เอาดีกว่า เผลอๆโดนข้อ
หามีภาพต้องห้าม ติดคุกก่อน พระเครื่องก็ห้ามนะครับ บางครั้งสร้อยคอแขวน
พระยังต้องถอดออกทิ้ง หนังสือที่มีรูปผู้หญิงก็ไม่ได้ ต้องเอาสีดำปิดหน้าเสียก่อน
ยาประจำตัวต้องมีใบแพทย์ด้วยจึงจะผ่านได้ อุปกรณ์กล้องแบบมือโปร์ก็ห้ามครับ
บอกแล้วว่าคิดไม่ถึงหลายอย่าง บางคนพูดขอคืน บางคนได้คืน แต่ส่วนมากไม่
คืน ผมไม่กล้าตอแย กลัวโดนตรวจละเอียดยิบ

อย่างนี้อินเตอร์เนตจะใช้ได้หรือครับ

[b.chaiyasith]

 อย่างนี้อินเตอร์เนตจะใช้ได้หรือครับ

ตอบ งานอย่างเราไม่เกี่ยวข้องกับเครื่องคอมพ์ ส่วนคนที่จำเป็นต้อง
ใช้ เช่นช่างเขียนแบบ เอนจิเนียร์ ต้องไปหาซื้อเครื่องเอาที่โน่น (ปลายทาง)
แล้วให้เพื่อนส่งMail ไปให้ เอาติดตัวไปเสี่ยงมาก อะไรที่เราจำเป็น
เขาบอกไม่จำเป็น เขาไม่สนใจเรา เขาไม่ง้อเรา มีคนที่อยากเข้าประเทศ
เขาเยอะมาก แต่พวกอเมริกันจะมีอภิสิทธิมากกว่าคนเอเซีย เป็นเพราะมี
แสนยานุภาพเหนือกว่า และสถานทูตเขาแข็งแรง พวกตม.ก็ได้แต่ทำตาปริบๆ
ในบางครั้ง แต่บางคนก็เอาเรื่องไม่ยอมง่ายๆ

[b.chaiyasith]

จากสนามบินRiyadh เราเดินทางไปพักที่แค้มป์ LSG อยู่ชานเมือง ที่นี่มีทุกอย่าง
ที่นอนพร้อมห้องนอนอย่างดี โรงอาหาร ห้องพักผ่อน มีวิดีโอ มีวงแบรนด์จากเมืองไทย
แค้มป์นี้มีคนไทยอยู่เยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นช่างซ่อมรถยนต์ บริษัทฯมีรถรวมกัน
ประมาณ400คัน กระจายอยู่ทั่วประเทศ มีทั้งอเมริกัน เลบานอล อังกฤษ
ฟิลลิปินส์กินอาหารเย็นแล้วพักผ่อน
วันรุ่งขึ้นไปที่มอเตอร์พูล(โรงซ่อมรถยนต์) ไปอุ่นเครื่องกันวันแรก ได้คุยกับฝ่ายบุคคล
ที่เคยเจอที่เมืองไทย เป็นอเมริกัน อยู่กับคนไทยจนคุ้นเคย รู้จักนิสัยคนไทยดี
ชอบเมืองไทย อย่างที่เคยบอกคนอเมริกันจะมีอะไรดีกว่าชาติอื่นๆที่อยู่ในประเทศนี้ คือ
มีสวัสดิการและความเป็นอยู่แบบสะดวกสบาย ถึงแม้จะอยู่กลางทะเลทรายก็จะมี
สิ่งอำนวยความสะดวกสบาย
วันนี้มีรถยนต์เข้ามาซ่อมเกือบสิบคัน เป็นรถบรรทุกหัวลากจูงและรถนั่ง ไม่มีรถญี่ปุ่น
เลย รถลากเทเล่อร์ยี่ห้อMAC รถเก๋งนั่ง เชฟวี่ หัวหน้าโรงซ่อมให้ผมไปดูแอร์รถลาก
อาการเติมน้ำยาแล้วยังไม่เย็น ก่อนหน้านี้ช่างแขกซ่อมแล้ว ไม่สำเร็จ เปิดหัวยกขึ้น
ดูคอมพ์เพรสเซ่อร์ วัดแรงดัน เร่งเครื่องแล้วแรงดันตก แสดงว่าน้ำยาอยู่ทางด้านไฮ
ไซด์ วิเคราะห์ได้๒อย่าง ฟิลเตอร์ไดเออร์ตันหรือเอ็กซ์แปนชั่นวาลว์ตัน ใครสนใจซ่อม
แอร์รถยนต์มาตรงนี้ ดูไปตามท่อไฮไซด์ พบฟิลเตอร์ไดเออร์ ดูที่กระจกใส น้ำยาเต็ม
งานนี้เอ็กซ์แปนชั่นวาว์ลเสียหรือตันแน่นอน (หากเติมน้ำยาเพิ่มเข้าไป ไม่ท่อแตกก็
โบลออกที่ตูดคอมพ์)
ต่อ

[b.chaiyasith]

จัดการปล่อยน้ำยาออกทางไฮไซด์ ทางโลว์ออกช้ามากกว่าจะหมดคงนานมาก
ค่อยๆเปิดทีละน้อย ไม่งั้นน้ำมันจะออกมาเลอะเทอะ แต่มันก็ต้องออกมาอยู่แล้ว
อีกอย่างหากปล่อยเต็มที่ มันจะกระจายฟุ้งไปทั่งโรงซ่อม ไปหาผ้ามาโปะตรงปลาย
สายไว้ให้มันช่วยซับน้ำยาและน้ำมันดีกว่า คราวนี้ปล่อยได้แรงขึ้น แขกอัดน้ำยาไว้
เต็มที่ รถใหญ่ขนาดนี้ใช้น้ำยาประมาณไม่เกิน๒กก. แต่นี่น่าจะเกินไปมาก น้ำยา
จะออกเป็นช่วงๆเพราะตรงปลายท่อจะเป็นน้ำแข็ง ทำให้ไหลออกไม่สดวก ตอนใกล้
จะหมดจะมีหยุดแล้วออกอีก หาประแจไปถอดเอาคอยล์เย็นออก ถอดสายเข้า-ออก
แล้วถอดน็อตยึดฝาครอบคอยล์เย็นออก ที่แคบ ยากมาก กว่าจะหลุดออกมาได้ เกือบ
หมดวัน ถอดเอกซ์แปนชั่นวาวล์ออกมาดู มองทางรูทางเข้า เห็นตะแกงตันสนิท
จัดแจงแคะขี้ผงออกแล้วเอาลมเป่าย้อนกลับ ถ้ามีของใหม่เปลี่ยนเลยครับ แต่ที่นี่
ไม่มีสต็อกไว้ ต้องรอเป็นอาทิตย์ ทำความสะอาดเสร็จ ล้างคอยล์เย็นด้วยน้ำแรงๆ
ให้สะอาด เอาลมเป่าให้แห้ง ใส่กลับเหมือนเดิม ประกอบเข้าที่
ต่อพรุ่งนี้

[plak+]

บ่ายนี้ ผมไม่ได้ทำงานเลยตามยังกะไปเองเลยครับท่าน รอครับ

[b.chaiyasith]

ประกอบเข้าที่เรียบร้อย จัดการแว็กซ์ลมออกแลว้เติมน้ำมันคอมพ์ (วิธีเติน้ำมันคอมพ์มี๒วิธี คือเติมก่อน
แว็กซ์ เปิดน็อตข้างตัวคอมพ์ออกแล้วเติมน้ำมัน หากตัวน็อตตะแคงด้านข้างตัวคอมพ์
ให้เติมเต็มพอดีด้านข้างแล้วปิดฝากลับ หากฝาอยู่ด้านบนให้ตวงน้ำมัน ประมาณ๗๕
ซีซี เติมมากเกินไปไม่ค่อยเย็น น้อยเกินไปเปลือกคอมพ์ร้อน

อีกวิธี แวกซ์ลมออกก่อนจนติดลบ-๒๙.๕ ปิดวาวล์ แล้วเอาสายสีเหลืองจุ่มที่น้ำมันที่ตวงไว้ เปิดวาวล์เบาให้ดูดน้ำมันกลับจนหมดถ้วย ปล่อยให้ลมกลับไปจนน้ำมันผ่ายสายหมด แล้ว
จึงย้ายสายเหลืองไปต่อแว็กซคั่มอีกครั้ง เปิดเครื่องแว็กซ์อีกครั้งจนติดลบ๒๙.๕PSIG ใช้เวลา
ประมาณ๑๐-๑๕นาที ปิดวาวล์ ทิ้งไว้สักครู่ ดูว่าเข็มกลับคืนหรือไม่ ถ้าเข็มกลับคืนแสดงว่ามีที่รั่ว หาให้เจอ แล้วแว็กซ์ใหม่ หากไม่เจอ อาจต้องใช้ไนโตรเจน หรือใช้R22ลองใส่ แล้วใช้ฟองสบู่หาดู ต้องหาให้เจอ หากหาไม่เจอแล้วเติมน้ำยาไป เดี๋ยวก็กลับมาอีก เมื่อไม่รั่วแล้ว แว็กให้
สะอาด ทำตามขั้นตอนแรก  ย้ายสายสีเหลืองไปใส่ถังน้ำยา เปิดวาวล์ที่ถังน้ำยาก่อน หมุน
สายสีเหลืองตรงวาวล์ออกเล็กน้อยให้น้ำยาไล่อากาศออกไป หมุนสายปิด เปิดวาวล์สีน้ำเงินให้
น้ำยาเข้าคอมพ์ (ต่อสายสีน้ำเงินเส้นเดียวที่ด้านขากลับ) วาวล์สีแดงปิดไว้ให้แน่นไม่ใช้

ปล่อยน้ำยาไหลเข้าไปจนเท่าแรงดันถังน้ำยา(ไม่เกิน๑๒๐PSIG) ปิดวาวล์ไว้ก่อน ตรวจเชค
รั่วอีกครั้งด้วยฟองสบู่หรืออาจใช้โพรเพนก็ได้ เมื่อไม่มีที่รั่วแล้ว ติดเครื่องยนต์ เปิดแอร์เติมน้ำยา
เพิ่ม (ไม่ต้องเร่งเครื่องยนต์ เดินเครื่องปกติ )ปล่อยน้ำยาเข้าไปเรื่อยๆดูที่ตาแมว่าน้ำยาวิ่งหรือ
ไม่ หากไม่ตันจะเห็นวิ่งเป็นฟอง เอามือจับที่ท่อขากลับไว้ให้ใกล้ๆคอมพ์(ตรงตูดคอมพ์ก็ได้)หาก
จับได้ เมื่อน้ำยาเริ่มกลับจะรู้ที่มือ เติมต่อจนเย็นถึงมือ แล้วจึงปิดวาวล์ ลองเร่งเครื่องยนต์ดู เข็มน้ำยาจะวิ่งขึ้นลงตามแรงเครื่องยนต์ ระหว่าง๑๒-๓๕ PSIG ที่ตะวันออกกลาง จะใช้น้ำยามากกว่าบ้านเรา อากาศเป็นตัวแปล Ambient  temp บรรยากาศ มองที่ไซท์กลาส(ตาแมว)จะเห็นน้ำยาวิ่ง ไม่จำเป็นต้องเติมจนใส บางที่เกินไปมาก เอาแค่ถึงคอมพ์พอ

ใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดที่ช่องลมออก ต้องต่ำกว่า๑๐ซี (อยู่ในร่ม) ความแตกต่างในห้องโดยสารประมาณ
๘-๑๒ซี วัดได้ดังนี้ก็พอใจแล้ว
เป็นอันว่าซ่อมเอ็กซ์แปนชั่นวาวล์สำเร็จ คนขับพอใจ ปล่อยรถออกไปได้ วันนี้สอบผ่าน ยังมีรถเข้าคิวรออีกหลายคัน

[b.chaiyasith]

 โปรดรอ จะพาไปเที่ยวเมืองRiyadh ครับ

[TongTang-LSV team♥]

แอบย่องเข้ามาอ่าน 

[eskimo_bkk-LSV team♥]

สบายดีนะอาจารย์   

[b.chaiyasith]

แคมป์ตั้งอยู่ทางตะวันออกของตัวเมือง ต้องใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง ทางเข้าเมืองยังเป็นฝุ่นสีแดง ถนนกำลังก่อสร้าง สองข้างทางเต็มไปด้วยบริษัทก่อสร้าง จากต่างชาติ ชื่อแปลกๆ ชื่อหน้าจะเป็นฝรั่งตามด้วยอาหรับ คือฝรั่งบวกแขก หรือแขกบวกฝรั่ง เช่นอย่างบริษัท
ที่ผู้เขียนอยู่ ลอจีสติก ซิสเตม กรุ๊ป อาหรับ,อัลโมจิล,อัลฟร๊านอัลอับดัลล่าร์,อัลฟิลลิปส์อัลอาหรับ,ซีเมนต์อาหรับ, บริษัทฯใหญ่ๆที่ผลิตสินค้าขายไปทั่วโลกยังมารับเหมาที่นี่กันอย่าง
ทั่วหน้า คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นบริษัทฯพวกนี้มาเป็นผู้รับเหมา อเมริกา เยอร์มัน เนเธอร์แลนด์
ล้วนเป็นบริษัทฯยักษ์ใหญ่ทั้งนั้น เครื่องมือหนักเบาล้วนทันสมัย รุ่นล่าสุด ไม่เคยเห็นในไทย

ทางเข้าเมืองด้านเดียวที่ผ่านยังมากมายขนาดนี้ ไปเที่ยวย่านศูนย์การค้ากันดีกว่า (ซูกค์) ตลาด
ตกเย็นแดดร่มลมตก พอคลายร้อน(แต่ก็ยังร้อนอยู่ ประมาณ ใกล้๔๐ซี) กลางวันใกล้๕๐ซี ร้อน
มาก ต้องทำงานในร่ม สงสารคนที่ต้องทำงานกลางแดด ตัวเกรียม ที่นี่แมลงวันชุมมาก ตอมไม่เลือกที่ เวลากินอะไรมันก็แย่งกิน ต้องคอยแกว่งมือหนี มันไม่เกรงใจ พวกฝรั่งมักจะด่าดัง (เชียส) ฟักส์ มายก็อด ฟักกิ้งฟลาย(ไม่ต้องแปลนะ) ผู้เขียนได้แต่ขำในใจ อือเราก็อยากสาบถ
เหมือนกัน มันรบกวนจริงๆ จะมีรถพ่นหมอกควันไล่แมลงวันไปตามถนน เหมือนเมืองในหมอก
พอหมอกจางแมลงวันมันก็กลับมาอีก เนชั่นแนล เบริด ออฟ ซาอุฯ นกประจำชาติซาอุฯ
ฝรั่งว่าอย่างนั้น
ตามร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า เต็มไปด้วยคนเอเชีย อย่างพวกเรา หาซื้อเครื่องเสียง มีร้านขายติดๆกัน
เป็นย่านเหมือนบ้านหม้อ คนเต็มร้านเหมือนแจกฟรี มีร้านอาหารแทรกอยู่ข้างทาง ขายเนื้อแพะ
หมุน ผ่าขนมปังแล้วเฉือนเนื้อแพะใส่ตรงกลาง มีผักสลัดรองและหอมใหญ่นิดหน่อย คนไทยไม่ชอบ บอกเหม็นสาบแพะ     

ยังไม่เคยลองชิมเพราะเป็นแพะ ผู้เขียนลองชิมแซนด์วิชไข่ ใช้ขนมปังผ่าตามยาว เจียวไข่ใส่เกลือป่นเล็กน้อย ในขนมปังมีหอมใหญ่ซอยและผักกาดสลัด อันละ๑รียาล (๘บาท) นอกจาก
นี้ยังใส่ไก่หมุนก็ได้ ยังไม่รู้เรียกว่าอะไร
คนที่นี่เวลาเจอกันครั้งแรกจะพูดว่า สลามมาเลกุม ตอบว่า อาเลกุมมัสลาม แล้วถามต่อ เกฟฮาแล็ค ตอบ อะฮัมฮ์ดูลีแล (สวัสดี ตอบ พระเจ้าเป็นสุข ถาม คนอื่นๆสบายดีหรือ ตอบ ทุกคนสบายดี) มีคำว่า (ควยซ์ แปลว่าดี ออกเสียงตัว ซ แรงๆหนักๆ)ไม่ใช่คำหยาบ แต่คนไทยมักฟัง
เป็นคำหยาบและหัวเราะขบขัน แขกจะเรียกคนที่ไม่รู้จักว่า อากุล อากุลลัค พี่ชาย น้องชาย เรียกคนงานว่า ราฝัค (เด็กๆลูกพระเจ้า)
เราเดินผ่านร้านที่ไม่ค่อยมีคนซื้อของ แขกจะเรียก ใช้คำว่า ซาดิก(เพื่อน) อะฮะเล็น ยินดีต้อนรับ “ชูป-ชูป ดูๆนี่  บางคนขายดีไม่มองไม่เรียก ไม่ง้อ ก็เป็นเรื่องธรรมดา ร้านไหนขายเก่งมีของเยอะ คนเข้าเต็มร้าน กำลังเดินเพลินๆได้ยินเสียงเรียก”ซาล่า”ๆ คือไปละหมาด เสียงร้านปิดประตูกัน ดังครึดๆ(ประตูม้วน) เจ้าของร้านจะพูดว่า ซาล่าๆ ทุกคนที่ยังไม่ซื้อต้องออกจากร้านไปก่อน บางคนจ่ายตังค์ยังไม่ได้ของก็ต้องรอหน้าร้าน ใช้เวลาประมาณ๑๕นาที
.....next.....

[b.chaiyasith]

 TongTang-LSV team♥
 eskimo_bkk-LSV team♥
  ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ สบายดีครับ ขัดข้องที่เครื่องคอมพ์
ช้าหน่อยแต่ยังไม่จบง่าย หากท่านยังติดตามอ่านและไม่เบื่อเสียก่อน
ไปดูตามชั้นหนังสือ ไม่มีใครเที่ยวประเทศนี้เป็นเล่มหนังสือ เข้าใจว่า
ไม่มีวีซ่าท่องเที่ยวและเขาไม่ต้อนรับการท่องเที่ยว คงมีแค่เกล็ดเล็กน้อย
ประเทศข้างเคียง หลายอย่างยังถูกเก็บงำ น่ารวบรวมไว้ จะพยายาม
บันทึกมาอ่านกันครับ

ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจครับ
ผู้เขียน:เฉียบ

[eskimo_bkk-LSV team♥]

อยากให้มีห้องสมุดในเว็บนี้

เก็บเรื่องราว สาระ ที่เป็นประโยชน์กับคนรุ่นหลังได้เรียนรู้

บางกระทู้ บางหมวด เสียดายที่ มันหายไป

กระทู้ที่ไร้สาระ มันหายไปก็ไม่เป็นไร แต่กระทู้ ของท่าน

กับ อีกคนหนึ่งเนี๊ยะผมเสียดาย ครับถ้ามันหายไป

http://www.ubmthai.com/leksoundsmf3/index.php?topic=78794.0

โดย thawach.

 

[b.chaiyasith]

มาถึงที่นี่ใหม่ๆยังไม่ค่อยมีตังค์ เดินดูไปเรื่อยๆดีกว่า ช่วงละหมาด คนงานจะอยู่ข้างฟุตบาท
กันมาก จับกลุ่มคุยกัน แอบมองผู้หญิง คนท้องถิ่นจะคลุมศรีษะมิดชิด ใช้ผ้าสีดำคลุมทั้งใบหน้ามิด มองเห็นแต่รูปร่างใบหน้าเท่านั้น  หากเป็นตอนกลางวันก็จะเห็นผิวเนื้อที่ซ่อนใต้ผ้า
 
คลุมอยู่บ้าง ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากเห็น ก็ได้แค่แอบดู ถ่ายรูปก็ผิด พูดด้วยก็ไม่ได้ อันที่จริงก็พูดกันไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว มีผู้หญิงบางคนก็อยากรู้จักคนแปลกหน้าต่างชาติ เดินผ่านใกล้ก็พูดทักทาย แต่ดูเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยินและไม่กล้ามองมาตรงๆ มันเสี่ยงมากที่จะไปตอบคำทักทาย
อาจมีคนเคร่งศาสนาจับตามองอยู่ และพร้อมที่จะเป็นตำรวจทันที ผู้ชายจะแต่งตัวด้วยชุดหมีสีขาวแขนยาว ด้านล่างเป็นสะโล่งตรงๆ ไม่มีขากางเกง กางเกงในเป็นขาก๊วยขาว กลมกลืนกับ
ชุด มีผ้าคลุมหัวสีขาวหรือสีแดงตาหมากรุกขาวคลุมบนหมวก  หมวกกระปิเยาห์
 ครอบบนผ้าด้วยเชือกถักสีดำ
     
ชุดที่เหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร จึงมีตำรวจ ผู้นำศาสนา ข้าราชการ พ่อค้า ใครก็ได้
บางทีคนที่ยืนอยู่ข้างๆเราก็อาจแสดงตัวแล้วจับเราเสียเมื่อไรก็ได้ เอาตัวรอดปลอดภัยไว้ก่อนด้วยการไม่สนใจอย่างออกหน้าออกตา  ร้านขายทอง   
ผู้หญิงที่นี่นิยมใส่ทองที่ข้อมือ ข้อเท้า แหวน คนรวยจะใส่มากจนล้นข้อมือข้อเท้า ไม่นิยมสรัอย
คอ ร้านขายทองจะมีลูกค้าเป็นผู้หญิงมากกว่าชาย  ร้านขายทองไม่ต้องมีตำรวจเฝ้าหน้าร้าน
โทษแขวนคอ หากใครอยากลอง มีร้านติดๆกันหลายร้านให้เลือก
ร้านขายธัญญาหารและช็อกแล็ท
 

[b.chaiyasith]

 ต่อ-  ร้านขายธัญญาหารและช็อกแล็ท จะอยู่ตามซอยรวมกันหลายๆร้าน ถัดไปเป็นร้านผล
ไม้ มีผลไม้จากตะวันออกลางเช่นองุ่น ผาลัม ที่มีรสชาติอร่อยมากและที่ประเทศนี้มีผลไม้อีกชนิดหนึ่ง ที่สุดยอดคือ ทับทิม ใครได้ชิมถือว่ามีบุญปาก เพราะหาซื้อยากในต่างประเทศ มี
ขายเฉพาะทางใต้ของประเทศ ผลไม้อื่นๆทีมีมาก แอปเปิ้ล กล้วยหอม  มาจากอเมริกากลาง
ซื้อเป็นกล่อง เป็นลัง ไม่แพง ซื้อเป็นกิโลก็ได้ การชั่งกิโลก็ไม่ต้องสนใจให้ตรงเป้ะ ส่วนมากจะชั่งให้เกินไว้ก่อน เพราะเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยอย่างคนจีนบ้านเรา อันนี้ผู้เขียนประทับใจมาก ไม่ว่าไปซื้ออะไรตามร้านจะชั่งแบบเดียวกัน ถ้าซื้อแอปเปิ้ลเป็นลัง เขาจะดูที่ข้างลังว่า น้ำหนักสุทธิเท่าไร แล้วปัดเศษทิ้ง คิดแค่จำนวนไม่มีเศษ

ที่หน้าธนาคารจะมีคนงานไปโอนเงินหรือซื้อดร๊าฟมากมาย ค่าโอนเงินจะแพงหน่อย คนงานจะ
นิยมซื้อดร๊าฟหรือตั๋วแรกเงิน ตั๋วแรกเงินคิดค่าธรรมเนียมประมาณ๑๐- ๒๐รียาลส์ เป็นลักษณะ
เหมือนเชค ส่งถึงเมืองไทยแล้วต้องรอเคลียร์ริ่งประมาณ๑๕-๔๕วัน แล้วแต่ว่าทางธนาคารต้น
ทางได้โอนเงินมาปลายทางหรือยัง เรื่องนี้สร้างปัญหาให้คนงานเป็นอย่างมาก ทางบ้านได้รับ
เชคตั้งนานแต่ยังไม่มีเงินเข้าบัญชี บางคนทำจดหมายหาย ส่งไปไหนไม่รู้ ต้องแจ้งต้นทางและรอออกเชคใหม่ ใช้เวลาบางทีตั้งหลายเดือนกว่าที่จะรู้ว่ายังไม่มีการจ่าย คนงานบางคนเขียน
ภาษาอังกฤษไม่ได้ จ่าหน้าซอง KORAT (โคราช)แขกส่งไปที่เกาหลี นึกว่าKOREA กว่า
จดหมายจะตีกลับอีก๒เดือน คนส่งก็ไม่รู้นึกว่าหายที่เมืองไทย ไปแจ้งธนาคารว่าเชคหาย อีก
เดือนต่อมาได้รับจดหมายคืน ทีนี้ต้องเอาเชคไปเปลี่ยนใหม่ เพราะต้นทางได้อายัดการจ่าย
เชคหมายเลขนี่ไว้แล้ว ธนาคารชื่อ อัลลาจิ เป็นทีนิยมของคนงานเพราะค่าธรรมเนียมถูกสุด
และเปิดตอนกลางคืน ผู้เขียนก็เคยใช้ในตอนแรกๆ เพราะยังไม่ค่อยเข้าใจ ซื้อตามคนทีเคย
อยู่ก่อน ต่อมาผู้เขียนทราบว่าธนาคารอัลลาจิ เป็นบริษัทจดทะเบียนแรกเปลี่ยนเงินตรา ไม่มี
สถานะเท่าธนาคารพานิชย์ ใช้วิธีเอาเงินไปฝากที่ธนาคารกรุงเทพฯ แล้วสั่งจ่ายเชคให้ผู้ซื้อนำ
ไปแลก เมื่อเงินหมดบัญชี ทางธนาคารกรุงเทพฯก็จะต้องรอเงินมาเข้าบัญชีใหม่ และแจ้งว่า
รอเคลียรริ่ง ต่อมาผู้เขียนยอมเสียเวลาเสียค่าธรรมเนียมแพงหน่อย โดยซื้อดร๊าฟกับธนาคาร
พานิชย์ เมื่อส่งถึงเมืองไทยจะขึ้นเงินได้ทันที แต่การซื้อที่ธนาคารพานิชย์นี้จะต้องซื้อในเวลา
งาน ดังนั้นจะต้องหาเรื่องเข้าเมืองในเวลาทำงาน

ต่อ

[b.chaiyasith]

กรุณารอหน่อยนะครับ หายยุ่งเมื่อไร ต่อแน่ครับ

[eskimo_bkk-LSV team♥]

ชอบครับ รอได้ อ่านแล้วได้ความรู้ดี

 

[b.chaiyasith]

พอมีเวลาอยูบ้าง แต่เครืองคอมพ์ต้องได้รับการแก้เสียก่อน

[b.chaiyasith]

               

               ทำงานทีมอเตอร์พูลรียาห์ดได้เพียง๕วัน ยังเที่ยวเมืองหลวงใหม่ไม่ทั่ว วันนี้ทางเจ้าหน้าที่ออฟฟิส
               แจ้งว่าให้เตรียมตัวเดินทางไปเมืองเจดด้าห์ในตอนเช้า เลิกงานตอนเย็นเราเก็บของเข้ากระเป๋าเรียบ
               ร้อย ๓แม็คคานิคพร้อมออกเดินทาง มีพิ่กิตติ นายตุ๋ยและผู้เขียน ตอนเช้ามีคนขับรถไปส่งที่สนามบิน
               พวกเราไปขึ้นเครื่องบินที่ห้องพักผู้โดยสารภายในประเทศขาออก(Local Terminal) บินภายในประเทศ
               ไมจำเป็นต้องมีหนังสือเดินทางและไม่ต้องตรวจประทับตรา แต่อาจต้องมีหนังสืออนุญาตจากนายจ้าง
               ถ้าเดินทางโดยรถยนต์ ผู้โดยสารภายในประเทศเยอะมาก ที่นี่เขาใช้เครืองบินเหมือนรถเมล์ ซื้อตั๋วแล้ว
              ก็รอขึ้นเครื่องได้เลย ในประเทศมีสนามบินภายใน๒๒แห่ง และอินเตอร์๓แห่ง(ระหว่างประเทศ) พวกเรา
              ต้องไปถึงสนามบินก่อนเครื่องออกอย่างน้อย๒ชั่วโมง เพื่อชั่งน้ำหนักกระเป๋าและเชคที่นั่งว่าจองไว้ถูกต้อง
              และมีที่นั่ง เขาจะให้ที่นั่งคนที่จองไว้ก่อนที่เหลือค่อยให้คนทีคอย คนทีคอยต้องไปเข้าชื่อคิวไว้ก่อน เมื่อ
              ที่นั่งเหลือเขาจะให้ตามคิวที่ลงไว้ แต่พวกอาหรับมักแย่งไปก่อน บางทีก็ทะเลาะกันบ้าง เสียงเอะอะอาจ
              มีบ้างแต่ไม่รุนแรง สายการบินจะให้เกียร์ติผู้หญิงก่อน ใครที่มีแม่บ้านไปด้วยก็จะได้ที่นั่งก่อน สำหรับคน
             งานขุดทองอย่างพวกเราไม่มีโอกาศที่จะได้พาแม่บ้านติดตามไปด้วย จะมีบ้างก็จะต้องเป็นผู้บริหารระดับ
             สูง ดังนั้นพวกเราต้องสำรองที่นั่งล่วงหน้าเท่านั้น การสำรองที่นั่งก็ไม่ใช่เรื่องยาก ไปที่จำหน่ายตั๋วแล้วจอง
             ที่นั่งเมื่อได้แล้วก็ออกตั๋ว ถ้ายังไม่เดินทางก็จองที่ไว้ก่อน ใกล้วันเดินทางแล้วค่อยออกตั๋ว
เราขึ้นรถขนถ่ายผู้โดยสารจากห้โดยสารไปยังเครื่องที่จอดบนลาน ใช้รถนีโอพลาน
              ของเยอร์มันที่มีลิฟท์ในตัว สามารถยกห้องโดยสารขึ้นไปเทียบประตูเครื่องบินได้ด้วยตัวเอง    มีเครื่อง
             ปรับอากาศเย็นสบายเหมือนไม่ใช่หน้าร้อน แต่อากาศด้านนอกนั้นร้อนมากเหมือนเตาอบ

[eskimo_bkk-LSV team♥]

 

 

[b.chaiyasith]

             

                -สายการบินภายในประเทศSaudia(Saudi Arabian Airline)เครืองบินดีมาก เป็นเครืองบินใหม่
               เช่นAirbus เครื่องRolls-Royce ราคาแพง เครื่องบินกำลังแท็กซี่ไปรันเวย์ แอร์โฮสเตรทกำลังบอกวิธี
               สรวมชูชีพเวลาร่อนลงน้ำ ประตูทุกบานจะเปิดออกเมื่อร่อนลงฉุกเฉิน ให้ทุกคนเอามือประสานศรีษะ
               ไว้ก้มหัวลงหาหัวเข่า ผมไม่รู้ว่าป้องกันอะไรได้ แต่รู้ไว้ก็ดี เห็นส่วนมากตายทั้งลำ รอดยาก กระเด็นไป
               หาชิ้นส่วนแทบไม่เจอ ผมมักจะทำใจไว้เสมอว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้ เครื่องบินมาถึงหัวรันเวย์ จอดเพื่อ
               เตรียมเร่งเครื่องยนต์ และแล้วเสียงเครื่องยนต์ก็ดังสนั่นหึ่งๆออกวิ่งไปตามรันเวย์ เสียงล้อกระทบพื้น
               ตึบๆเป็นจังหวะเส้นปูนถี่ขึ้น จนรู้สึกว่าพ้นพื้นดิน เหมือนอยู่ในห้องลิฟท์โรงแรม
             
              มองไปข้างหน้าต่าง
              เห็นตัวเมืองริยาดห์สลับพื้นทรายสีแดง เสียงกับตันพูดว่า Good morning the passenger,ladies
              And gentlemen สวัสดีท่านผู้โดยสาร ท่านสุภาพสตรีและท่านสุภาพบุรุษ แปลเลยดีกว่า ขณะนี้ผม
              กับตันโมฮะเหม็ด อับดัลลาร์ กำลังพาท่านบินลัดฟ้าจากมหานครริยาดห์สู่มหานครเจดด้าห์ อากาศ
              แจ่มใส อุณหภุมิภายนอก๔๐องศาโดยประมาณ เราบินด้วยความสูง๓๓๐๐๐ฟิต คาดว่าจะใช้เวลา
              บินประมาณ๑ชั่โมง๔๕นาที ขอให้ท่านเดินทางด้วยความสดวกสบายตลอดเส้นทาง หากมีอะไรที่ท่าน
             ต้องการ กรุณาเรียกลูกเรือได้ตลอดเวลา หากท่านไม่มีความจำเป็น กรุณานั่งรัดเข็มขัดอยู่กับที่นั่ง 
             โชคดีและสวัสดีครับ ทุกสายการบินจะพูดคล้ายกันครับ                   

[b.chaiyasith]

เรากำลังบินอยู่ในปรเทศซาอุฯ ความสูง๓๓๐๐๐ฟิต ประมาณ๑๐กม. ความเร็ว ๙๐๐กม/ชม.
มองลงด้านล่างเห็นแต่พื้นทรายสีแดงสูงๆต่ำๆ นานๆจะมีสีเขียวให้เห็นนิดหน่อยเป็นหย่อม
ภายในเครื่องเต็มไปด้วยเจ้าของประเทศ มีทั้งหญิงชาย ผู้หญิงใส่ชุดดำคลุมทั้งตัว ส่วนผู้ชาย
จะใส่ชุดหมีสีขาวแขนยาว กลิ่นน้ำหอมรุนแรงมากชวนให้เวียนหัว
มองลงด้านล่างเจดด้าห์


พวกเขาไม่นิยมอาบน้ำด้วยความเคยชิน ใช้น้ำหอมโปะดับกลิ่นตัว บรรยากาศอบอวนแยกไม่ออก
ว่าน้ำหอมยี่ห้ออะไร รู้แต่ว่ากลิ่นแรงมาก ไม่มีใครปริปากบ่น กลัวมีภัยอย่างคาดไม่ถึง เราบินจาก
ตะวันออกไปทิศตะวันตกเฉียงใต้ ไปยังโซนไม่ค่อยร้อน ไม่มีน้ำมันในย่านนี้ เป็นเมืองหลวงเก่า
ใช้เวลาบิน๑ชม.๔๕นาที ระยะทาง๑๕๐๐กม.โดยประมาณ อากาศร้อนแต่เครื่องบินเรียบ ไม่มี
กระตุก นานๆจะสั่นเล็กน้อย ในเครืองเย็นสบาย อีกสิบนาทีเครื่องจะลง เริ่มมองเห็นบ้านเป็นหย่อมๆ

เครื่องบินลดเพดานลงเบาๆ หลายคนพยายามมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความตื่นเต้น รวมทั้งผมด้วย
นักบินเบาเครืองยนต์ และพูดว่า สวัสดีผู้โดยสาร เรากำลังจะนำเครื่องลงสู่จุดหมายที่สนามบิน เจดด้าห์
กรุณานั่งลัดเข็มขัดอยู่กับที่ หวังว่าจะได้รับใช้ท่านอีกในคราวต่อไป ขอให้ท่านเดินทางต่อไปด้วยความ
สวัสดิภาพ หากท่านมีความประสงค์จะต่อเครื่องบินไปปลายทางกรุณาแจ้งให้เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินทราบ
ที่เคาท์เต่อร"ทรานสิท"Transit deck กรุณาอย่าลุกจากที่นั่งจนกว่าสัญญาญไฟจะดับ ขอบคุณและ
สวัสดีครับ
เรามองเห็นเมืองอยู่ด้านล่าง เป็นเมืองเก่า ไม่ค่อยมีตึกสูง เสียงล้อแตะพื้นรันเวย์ตึกๆอยางนุ่มนวล
แล้วเสียงเครื่องยนต์เร่งเต็มที่เพื่อเบรคอย่างแรง เมื่อเครื่องวิ่งต่อไปอีกเล็กน้อยก็ออกจากรันเวย์ เข้า
แท็กซี่เวย์ไปยังลานจอด ผมมองเห็นเครื่องบินทหารจอดเต็มไปหมด คงจะคล้ายสนามบินดอนเมือง
เครื่องบินเข้าเทียบที่งวงทางเดิน เดี๋ยวคงจะได้สัมผัสเจดด้าห์แล้วล่ะ

ต่อ   

[b.chaiyasith]

รถขนถ่ายผู้โดยสาร


รอตรวจหนังสือเดินทาง


ผู้แสวงบุญรอเครื่อง


ลงจากเครื่องแล้วมีคนมารอรับไปบริษ้ทฯ ตั้งอยู่นอกเมือง เป็นอาคาร๒ชั้นปูน มีหลายห้อง แต่ก็สอาดน่าอยู่
ไม่เป็นนรก มีคนคอยซักผ้าทำความสอาด มีโรงครัว มีห้องเย็นเป็นตู้คอนเทนเน่อร์ ในห้องนอนมีเตียงสอาด
เลียงเป็นแถว ไม่มี๒ชั้นแบบทหาร ค่อยยังชั่วหน่อย นอนห้องใหญ่ประมาณ๖เตียง ได้รับการต้อนรับจากคน
ไทยที่มาอยู่ก่อนเป็นอย่างดี ที่นี่มีห้องส่วนกลางไว้ฉายวิดิโออยู่อีกตึกหนึ่ง รวมกับห้องอาหาร อเมริกันจะจัด
สวัสดิการดีกว่าแขกมาก วันนี้ขอพักก่อน พรุ่งนี้จะได้เริ่มงานแต่เช้า
               ยังดูไม่ทั่ว ทราบว่าหัวหน้าโรงซ่อมอยู่ชั้นบน เป็นคนอเมริกัน ชื่อสก็อต เรา๓คน นอนเลียงแถว
เตียงขนานกัน ผู้เขียนอยู่ตรงกลาง ด้านซ้ายนายตุ๋ย ด้านขวาพี่กิตติ ยังมีคนอื่นๆอีก ส่วนใหญจะเป็นคนขับรถบรรทุก
ยังไม่รู้จักชื่อ ตอนเข้ามาพักไม่มีใครอยู่ ออกไปทำงานกันหมด เจอแต่หัวหน้าตึกและพ่อครัวคนไทย พ่อครัว
คนไทยให้การต้อนรับดี "อยากกินอะไรสั่งได้"อะ.. ที่นี่เป็นร้านอาหารดีๆนี่เอง อยู่กันอย่างสบายๆ เหมือนไม่ใช่
เมืองกันดาน เสียอย่างเดียวหาผู้หญิงทำยายาก เอาเถอะหาเงินกันดีกว่าที่บ้านเรามีเยอะแยะ

เข้าเมือง


ต่อ

[b.chaiyasith]

หลับสบายมาทั้งคืน เช้านี้หลังเบรคฟาสท์ (อาหารไทยปรนฝรั่ง มีทั้งไข้ดาว ขนมปังแยม
กาแฟ แพนเคก ผัดผัก) เดินทางด้วยรถอเมริักัน (เชฟวี่) ไปมอเต่อร์พูล (โรงช่อม)

อยู่ทางทิศเหนือของเมือง ใช้เวลาเดินทางประมาณ๑๕นาที ในโรงซ่อมมีรถรอซ่อม
อยู่หลายคัน เป็นรถอเมริกันทั้งนั้นเลย มุมหนึ่งเป็นออฟฟิส มีกองเครืองยนต์และของที่ถอด
เปลี่ยนไว้กองพะเนิน สถาพก็ดูดีๆทั้งนั้น นี่คงเป็นฝีมือช่างแขกที่ไม่มีความชำนาญ ถอดเปลี่ยน
ใหม่ไว้ก่อน เราสามคนถูกหัวหน้าพาไปแนะนำให้รู้จักช่างแขก มีชาวเรบานอล อียิบส์ เยเมน

หัวหน้าเป็นชาวอเมริกัน เป็นคนหนุ่ม ท่าทางร่าเริงขี้เล่น คงจะทำงานกันด้วยความสนุก
แนะนำตัวกันเสร็จ ก็เริ่มทำงานกันเลย นายตุ๋ยไปดูรถเครื่องเดินไม่เรียบ พี่กิตติไปดูเครื่องล่าง
ผู้เขียนไปดูรถแอร์ไม่เย็น ความจริงผู้เขียนสมัครเป็นแม็คคานิค ชางกลทั่วไปแต่ใครไปแอบ
บอกว่าทำแอร์ได้ก็ไม่รู้ ทุกคนเลยเหมาให้ทำแอร์ หัวหน้าบอกช่างแขกพยายามซ่อมแอร์

แต่มักไม่ค่อยสำเร็จ เปลี่ยนคอมเพรสเซ่อร์ทิ้งไว้เป็นกอง

รถอเมริกันใช้คอมเพรสเซ่อร์ของฟริจิแดร์ ตัวใหญ่ยาว เครื่องยนต์๔สูบไม่มีปัญญาฉุดไหวหรอก
ไม่ค่อยพบเจอในเมืองไทย รถเก๋งอเมริกันเครื่องยนต์วี๘ ๓๕๐๐-๔๐๐๐ซีซี เต็มหน้าหม้อ
เอามือล้วงไม่ลง แน่นไปหมด แถมร้อนจนแตะไม่ได้ แล้วจะซ่อมยังไงวะเนี่ย เอาไปฉีดน้ำให้
เย็นก่อนดีกว่า ที่นี่ก็ต้องประหยัดน้ำ ซาอุฯทำน้ำจากน้ำทะเลต้นทุนสูงมากต้องช่วยกันประหยัด
และที่นี่ไม่นิยมล้างรถ ไม่มีความจำเป็นต้องสวย ขอให้ใช้งานได้ก็พอแล้ว เอาน้ำรถจนห้องเครืองเย็นดีแล้ว
จึงนำกลับเข้าไปเชคต่อในโรงซ่อม
TKShttp://motorpool.usu.edu/