เกี่ยวกับจอคอม

1.ใช้คับราคาก็ไม่แพง แถมไม่ต้องซื้อ TV ใหม่ (กรณีที่อยากใช้จอ LCD หรือ พลสม่า)
ตอนผมเรียนอยู่ ปวส. อิเล็กทรอนิกส์ อาจารย์ผมให้ไปติดตั้ง TV จูนเนอร์ นี้ละ ให้ห้องรองผอ. ( ผมนึกในใจอืม รองผอ.นี้น่าจะไฮเทคโนโลยีเพราะตอนนั้นเครื่องนี้ผึงเข้ามาใหม่ ยังไม่เป็นที่รู้จัก ผมก็นึกอีกว่าท่าน รอง ผอ. คงจะประหยัดงบประมาณหลวงไม่อยากซื้อ TV ใหม่ไว้ในห้องท่านเวลามีแขกมารอพบก็จะได้ดู TV ไปก่อนตอนรอท่าน เพราะห้องท่านคงต้องมีคอมพิวเตอร์ไว้ใช่อยู่แล้ว ) ** พอผมไปถึงที่ห้องท่านผมก็ งง นิดหนึ่ง ว่าอ้าว ห้องท่านก็มี TV แล้ว ตั้ง 21นิ้วจอแบน อย่างดีมียี้ห้อ แล้วทำไม่ต้องซื้อไอ้เครื่องนี้อีกอะ วิทยุในห้องก็มี แล้วจะซื้อมาทำไหมอีก หรือจะเปิดดู สองเครื่องพร้อมกัน ไง งง แถวจอคอมที่เอาเครื่อนี้ไปต่อ ก็จอ คอมธรรมดา 15 นิ้ว อ้าว นึกในใจแล้วพูดกับเพื่อนว่าแล้วแกจะสั่งซื้อมาติดทำ เกลือไรว่า แพงก็แพง (ในตอนนั้น) พอขึ้นมาเลยเหล่าให้ อ. ฟังแกก็บอกว่า ผมก็เคยพูดให้เขาฟังแล้ว แต่แกก็ไมเชื่ออยากจะได้ของแพงๆ แต่ไม่รู้ว่ามันใช้อยางไงและทำอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง แถมตอนสั่งซื้อเครื่องนี้ (ซื้อของหลวงต้องเปิดซองประมูล) ตอนยังไม่ได้ยังโทรเช้าโทรเย็น ถาม อ. ผมว่าของมายัง
** ผมเลยพูดกับเพื่อนว่า มึงดูดิ วิทยาลัยในกรุงเทพก็เหมือนโรงเรียนในกรุงเทพ มีงบประมาณมาก ใช้ไม่หมดไม่รู้จะเอาไปทำอะไรทำไอ้นี้ทำไปแล้ว รื้อทำใหม่ ปลูกต้นไม้ พอต้นนี้ไม่ ฮิต ก็รื้อปลูกใหม่ งบมากมายไม่รู้จะไปทำอะไร สงสัยทำไรไม่ถูกคงต้องจุดไฟเผา เงินกันแน่ ตอนอ.ผมกับเพื่อออกงานไปซ่อมเครื่องคอมให้โรงเรียน ประถมที่เป็นโรงเรียนวัดอยู่ ในพื้นที่ใกล้ๆกัน ผมเห็นทั้งโรงเรียนในห้องคอมมี คอมอยู่9 เครื่อง นักเรียนทั้งโรงเรียนรวมกันมี เป็นร้อย แถมสะภาพเครื่องผมว่าโยนทิ้งยังไม่มีใครเก็บเลยมั่ง คอมนี้ไม่เหมือนกันซักเครือง บริจาคกันมาแต่ละที่ วินโด ก็มากสุดก็ 95- 98 มี วินมีบ้าง ไม่กี่เครื่อง ตอนผมเข้าไปนักเรียนนั่งเรียน กัน 3 คนต่อเครื่อง โต๊ะคอมใช้โต๊ะกินข้าวที่โรงอาหาร กับโต๊ะที่เด็กใช้นั่งเรียน ใช้เรียนกัน เด็กเรียนๆไป เครื่องดับเครื่องแฮง เด็กถามครูคับ เครื่องหนูเป็นไรไม่รู้ค่ะ หนูไม่ได้ทำไรกันเลยนะค่ะ อยู่ๆมันก็ดับไปเอง เด็กบอกเครื่องนี้พึงได้มาไม่ใช้หรือค่ะ ทำไม่มันพังเร็วจังค่ะครู คุณครูที่สอนไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรพี่ๆ 3-4 คนนี้จะมาซ่อมคอมให้พวกเรา
ผมก็ยืน งง พักหนึ่ง แล้วเด็กคนหนึ่งก็มาพูดกับผมว่า พี่คับซ่อมคอมให้ผมหน่อยนะคับ ผมอยากเล่นเกม อยากวาดรูป อยากหัดพิมพ์งานที่ครูสอน ที่บ้านผมไม่มีเล่น ผมหันไปดูผมมองหน้าเด็กเเละสภาพการแต่ตัว ( ผมไม่ได้ดูถูกใครนะคับ) ผมว่าเขาคงอยากเล่นมากแน่ คุณพ่อ แม่ เขาคงจะไม่สามารถ ซื้อเครื่องคอมซักเครื่องให้ลูกได้แน่ เพราะอาชีพของคนแถวนั้นก็ทำนากันหมด
ผมกับเพื่อนๆ และอ. ก็ซ่อมคอมให้จนเสร็จ และกับ มาวิทยาลัย ผมก็เล่าเรื่องให้อ. ผมฟัง อ. ผมก็ พวกตอมรักชาติ ตอนช่วยเหลือ
แตกง่ายซะด้วย เขาบอกอืม ครูต้องทำไรสักอย่างแล้ว แล้วอ. จะทำไรได้คับ อ.เป็น แค่ข้าราชการผู้น้อย ( ผมนึกในใจ )
จนเวลาผ่านไป 3 อาทิตย์ ผมก็ได้ข่าวว่ามันนี้จะมีการออกไปบริการซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าที่โรงเรียนนี้อีก โดยที่ มีแผนกที่ออก ไปช่วยงานนี้ มากมายเช่น ช่างยนต์ ออกไปซ่อมเครื่องยนต์เกษตรให้ ช่างไฟออกไปเดินสายไฟให้ใหม่ทั้งโรงเรียน ( อาคารไม้ 2ชั้น หลังเดียว ) ช่างอิเล็กก็ออกไปซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าให้ชาวบ้านแถวนั้น ซ่อมคอมให้โรงเรียน ติดตั้งจานรับสัญญาณดาวเทียนเพื่อการศึกษาของ ในหลวง ติดตั้งTV ให้นักเรียนได้ดูการเรียนการสอนทางไกลกัน ติดตั้งระบบเลนให้ห้องคอม
ช่างก่อสร้างออกไปกับนักการที่เป็นช่างของวิทยาลัย 3-4 ท่าน ออกไปซ่อมทางขึ้นบันใด ทาสีโรงเรียนใหม่ สร้างห้องนำใหม่
ทำให้ผมเห็นถึงการช่วยเหลือกันของเด็กไทย เด็กอาชีวะ ที่คนอื่นๆที่ไม่ได้เคยสัมผัสกับเขา อาจจะมองว่าพวกเขาคือตัวปัญหาสังคม แต่ไม่ใช้เลย พวกเขาเหล่านี้คือ ผู้ที่ขับเคลื่อนอุตสหกรรมไทย ใครที่เรีนยต่อชั้นสูงหน่อยพวกเขาก็คือ วิศวกร หรือ ช่างเทคนิคที่ค่อยคิดค้นและพัฒนาเทคโนโลยีต่างๆ ให้กับบ้านเมืองเรา สิ่งเหล่านี้เกิดมาได้ก็เพราะการศึกษา แล้วกิจกรรมดีๆเหล่านี้ก็เกิดมาได้เพราะ อ. ผม ผู้ที่เสนอโครงการนี้ให้ ท่านรอง และ ผอ. ได้รู้และให้อนุญาติโครงการและเงินที่เหลือสนับสนุนกิจกรรมเหล่านี้ ** การศึกษาประเทศเรายังต้องพัฒนาอีกมาก ประเทศอื่นๆเขามีการเรียนการสอนภาคอาชีวะ 40/50 บ้านเรานี้ 30/70 เองละมั่ง

** เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงที่ โรงเรียนคลองลาดช้าง จ.ปทุมธานี **